Bezorgdheid is niet prettig
“Als mensen de titel van het boek horen, ‘Failliet zo gek nog niet’, zeggen velen met een bezorgde, moeilijke blik: “Wat is er gebeurd? of "Gaat het wel goed met je?” Ik vind dat een Hollandse overbezorgde reactie. In Amerika krijg ik te horen: “Goed gedaan, wat is je volgende project en wanneer start je?” of "kan ik je helpen?" Ik heb mijn droom geleefd door De Tussentijd als bedrijf op te richten en de filosofie uiteen te zetten als een zienswijze op transformatie.
De overtuiging dat daar een locatie bij hoorde voor trainers en coaches als een plek om thuis te komen, was echter gestoeld op een persoonlijk gemis. "Ik kwam nog niet thuis in mijzelf en had onbewust gedacht dat ik dat gemis op kon lossen met het bieden van een locatie. Voor anderen en mijzelf en dan ook nog in die volgorde. Nu kan ik zien dat dit niet klopte", vertelt Debbie.
Verkramping in de tussentijd
Zo vond ik bijvoorbeeld het juiste personeel niet meer dat aansloot bij mijn visie. Om alles goed te laten draaien, moesten we accepteren dat er grote bedrijven binnen kwamen voor vergaderingen in plaats van trainingen. Terwijl de locatie daar eigenlijk niet voor bedoeld was. Ik ging langzamerhand merken dat wat ik deed niet meer strookte met wat ik te doen had.
Ik wilde na drie jaar stoppen, maar heb niet voldoende naar mijn innerlijk gefluister geluisterd en mij teveel laten leiden door de mening van anderen. Bij ondernemen heb je immers met tegenslagen te maken. Dus wat deed ik: ik ging door! Maar diep van binnen wist ik beter en had ik dat niet moeten doen. Ik deed teveel tegelijkertijd.
Ik werkte samen met een netwerk van dertig trainers en coaches, ik had een hele locatie te runnen en ik had privé nog flink
wat met mijzelf uit te zoeken. Ik was achteraf gezien continue overbelast en dat is al sinds mijn jeugd een gegeven. Dit alles om gezien, gehoord en begrepen te worden.
Het boek ‘Failliet zo gek nog niet’ gaat over innerlijk en zakelijk faillissement en dus ook over hoe je relaties aangaat met mensen. In de basis is het belangrijk dat je eerst een relatie aangaat met jezelf. Ik kon toen nog niet thuis zijn in mezelf. Wat ik dus onbewust heb gedaan met De Tussentijd, is dat ik een "eigen" huis heb gecreëerd. Dat heeft mij en mijn partner veel geld gekost.
Mensen waren van de plek onder de indruk en vonden de locatie fijn. Het was ook mooi en beschikte over alles wat je maar nodig had. Wanneer ik erkenning kreeg voor de stappen die ik samen met mijn partner zette, voelde ik mij even gevlijd. Ik zag mezelf bevestigd en ik werd gezien en gehoord. Maar ik vond niet de plek in mezelf. Ik was nog steeds niet heel.
De kosten voor de locatie konden uiteindelijk niet meer gedragen worden door de organisatie. Ik startte in september 2008 op de dag dat de crisis uitbrak en zo door de jaren heen werd de crisis in mij ook groter. De locatie en de financiële druk leidden mij erg af van wat ik te doen had en heb, namelijk mensen begeleiden bij levens- en werkgerelateerde vragen.
Ik ging aan mezelf werken, zocht zelf begeleiding en leerde beter mijn grenzen te behouden. Want aangeven lukte wel, maar ze ook behouden... Dat was een stuk ingewikkelder! Uiteindelijk ging het steeds beter en ik voelde me ook sterker en rustiger worden. Meer in balans en zachter. Liefdevoller. Helaas heeft mijn transitie thuis voor meer onrust gezorgd, waardoor we nu beiden onze eigen weg vervolgen, gelukkig wel in liefde. We hebben dit beiden op onze eigen manier te doen en ik kan niet meer anders dan dicht bij mijzelf blijven en mijn grenzen serieus nemen.
Deze stap in mijn ontwikkeling heeft dan ook veel consequenties gehad. Ik kwam dichter bij mezelf en ik ging helaas ook verliezen. Ik snap heel goed waarom mensen zoiets heel spannend vinden en het niet aangaan. Het is makkelijker om het uit de weg te gaan en te blijven doen wat je deed. Of dat nu thuis of op je werk is.