Samen verantwoordelijkheid nemen
Carla: Goed dat je het stuk in Trouw even noemde, want daarin noem ik ook de urgentie voor vrouwen. Ook het maken van deze training is omdat het urgent is dat we als vrouwen opstaan en actie ondernemen. En dan bedoel ik niet zoals de “powervrouwen” die je nu ziet of de meer vrouwelijke vrouwen die de nadruk leggen op vrouwelijkheid. Dat is in mijn ogen iets ouds en benadrukt juist iets wat niet meer bij deze tijd past. Wij willen juist de nadruk leggen op de verantwoordelijkheid die je hebt als medebewoner van deze aarde. Dat geeft automatisch een mate van urgentie.
We hebben talenten en kwaliteiten, we hebben een zekere mate van welvaart en ontwikkeling en die kunnen we veel beter benutten dan we tot nu toe doen. Ik kan het heel moeilijk zien, hoewel dat in de tijdgeest helemaal past en klopt, dat we doen wat wij denken dat we moeten doen vanuit een comfortabelheid. We werken parttime en hebben een gezin. Dat is helemaal prima. Maar als we eerlijk kijken naar hoe onze planeet eraan toe is en wat jij eraan kunt doen?
Ik merk dat wanneer ik die vraag stel aan vrouwen, ze terugdeinzen en zeggen dat ze het erg vinden, maar het niet hun probleem vinden of snel weer met hun eigen ding bezig gaan door de overdosis van ellende die ze in het journaal zien. Het wordt tijd dat we allemaal zien dat we een verantwoordelijkheid dragen voor de generaties die na ons komen.
Judith: Dat raakt me ook heel erg, hoe de wereld eraan toe is. Dat is me nogal wat. Inderdaad, de neiging is er, trouwens ook bij mannen, maar bij vrouwen is het dieper geworteld. Het feit dat je het overlaat aan de ander en dat is heel vaak een man. De overheid, alles wat autoriteit heeft en kracht heeft om ons te redden, is mannelijk. Nog steeds heb ik het zelf ook. Dat is zo’n diep geworteld beeld, dat we gered worden door iets of iemand. Dat is mannelijk. Dat herken ik in mezelf en ik zie het veranderen. Vanuit de verantwoordelijkheid om in actie te komen.
Carla: En door uit de overleving te komen, want daar denk ik aan. We willen nog steeds gered worden. Het is een feit dat we ooit gered moesten worden door mannen. Als je als vrouw geen man had, was het logisch dat je het niet overleefde. Een eeuw terug was dat nog aan de orde van de dag en in veel culturen is dat vandaag de dag nog zo.
Maar we zijn echt een heel stuk verder in de tijd en er is iets anders nodig. Toch dragen we die angsten nog met ons mee. De angst om het niet alleen te kunnen. Ik zie het als een nobel streven om vrouwen hier bewust van te maken. Ik wil ze dit dolgraag laten ervaren in mijn werk. Ik merk het ook bij mezelf dat ik soms achteruit wil gaan omdat ik het iemand anders wil laten doen. Doordat ik het opmerk bij mezelf kan ik mezelf in de kraag vatten en kijken wat het is. Waarom wil ik soms niet de last dragen en in actie komen of me verantwoordelijk voelen? Is dat omdat het een grote klus is of vind ik dat het wel even fijn is om comfortabel achterover te leunen?
Tegelijkertijd is er een liefde in mij voor de wereld omdat we zo’n waanzinnig mooie planeet hebben. Of als ik het heb over mijn eigen lichaam dat ik zie als een voertuig voor ons bewustzijn: wat is het een wonder dat wanneer je je in je vingers snijdt, die wond weer vanzelf geneest. Als je dan het wonder kunt zien, voel je die urgentie. Het is heel fijn dat veel mannen zich sterk maken, maar ik zie ook dat ze dat niet langer alleen hoeven doen.
In het interview dat ik voor het oktobernummer van Pioniers Magazine deed met Elizabeth Debold haalde zij de titel aan van het boek “half the sky”. Wij, als vrouwen, zijn de helft van de lucht. Als we onze stem laten horen en doen wat we kunnen, dan komt er een enorme creativiteit naar buiten.
Dat is wat we als mens hebben. We zijn allemaal geboren met een creatieve kracht, een scheppende kracht. Bij veel vrouwen is het ingeperkt omdat we het leven leiden zoals we denken dat het zou moeten of zoals onze omgeving denkt dat het hoort. Maar we zitten nu in de tijd dat we, soms noodgedwongen, moeten nadenken over wat er werkelijk nodig is in onze buurt, in ons land en voor de aarde. Omdat het niet langer meer kan zoals het gaat.
Judith: dat is ook verbonden met waar we mee begonnen: dat we steeds ruimer kijken, maar ook dat wijzelf die verandering al zijn. Het feit dat we ons verantwoordelijk voelen voor de wereld en hoe deze eruit ziet en voor het universum, dat is een verantwoordelijkheid die verder gaat dan zorgen voor de anderen in je naaste omgeving. Dat is goed om te zien.
Tekst: Carla de Ruiter en Judith Minnema | Fotografie: eigen foto.
Carla de Ruiter & Judith Minnema