onderzoeken en mijn eigen ervaringen hebben me op het punt gebracht waar ik nu ben. De periode van intense vermoeidheid heeft ertoe bijgedragen dat ik bewust werd van mijzelf en de wereld.
Psychologen, fysiotherapie, maatschappelijk werk en het opbouwen van mijn conditie hebben ertoe bijgedragen dat ik weer kon meedraaien in de maatschappij. Ik kon weer op stap met mijn vriendinnen en zelfs mijn droom die mij altijd op de been heeft gehouden, kwam uit: zelfstandig een reis maken. Een onmogelijke droom leek het, maar in onmogelijkheden geloof ik niet meer. Ik heb geleerd dat als ik iets doe vanuit de overtuiging dat het lukt, dan lukt het me ook.
Dus ik kon weer meedraaien in de maatschappij en trok drie maanden de wereld rond, maar de vermoeidheid bleef aanwezig. Ik had alleen geleerd hoe ik ermee om kon gaan. In de jaren die daarop volgden ontdekte ik oorzaak na oorzaak van mijn ziek zijn. En nog steeds ontdek ik meer.
Het is een web van verschillende oorzaken, al vanaf hele vroege ervaringen in mijn kindertijd tot aan ervaringen in het heden.
De zoektocht vanuit nieuwsgierigheid en het verwerken van emoties en het oplossen van onbewuste blokkades, hebben me als mens veranderd. Het heeft me een vrijer mens gemaakt met een wereldziel. Ik omarm het leven.
Hoe ga je om met het opgeven van al je zekerheden?
Ik zie mijn angsten onder ogen, ze mogen er zijn, maar ik laat me er niet door leiden of door weerhouden bepaalde keuzes niet te maken waarvan ik voel dat ze me verder helpen. Ik ervaar het als een bevrijding te weten dat niets zeker is.
Ik sta aan het begin van een onbekend en nieuw pad en de eerste voetstappen heb ik gezet. Ik hoop een inspiratie te zijn voor anderen, om ook te kiezen voor dat wat jou authentiek maakt, om ook zelf nieuwe stappen te zetten. Ik besluit steeds om de stap vooruit te maken en niet meer achteruit. Dat raakt me, als ik het erover heb, omdat ik er echt voor uit moet komen wie ik werkelijk ben. Dat vind ik echt eng, het voelt kwetsbaar. Het is een veel veiliger gevoel om dat te doen wat anderen ook doen. Ik ben misschien banger voor mijn eigen grootsheid dan voor mijn zwakheden. Ik zie dat ik een verantwoordelijkheid heb in de wereld en het brengt met zich mee dat je dan telkens vooruit moet stappen. Ik heb wel het volste vertrouwen dat het goed is.
Er zijn geen grenzen meer. Alles is mogelijk wanneer je in je Zijn bent. Als je op dat randje staat spring je in het diepe. Er is geen houvast meer. Elke keer vind ik dat spannend en eng. Maar ik hoef niet meer terug. Dit is wie ik ben."
Wil je Suzanne blijven volgen? Je leest haar reisavonturen in de wereld van "Zijn" vanaf nu op onze website.