Pioniers Magazine jan/febr/maart 2020 | Integriteit en transparantie | Page 14

WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL

Had je die weerstand dan niet tijdens je opleiding?

"Ik had enige weerstand en die nam gestaag toe. Ik heb daarom halverwege mijn laatste jaar een tussenjaar genomen. Toen ik terugkwam heb ik in een antroposofische huisartsenpraktijk gewerkt. Daar heb ik veel geleerd en wat ik leerde verrijkte mijn denken. Wat ik echt merkte was, dat nadat ik afstudeerde als huisarts, ik eindverantwoordelijk was voor hetgeen ik deed. Ik werd fysiek misselijk van het aftekenen van autorisatielijsten."

Wat zijn dat, autorisatielijsten?

"Per dag moet je de herhaalrecepten van patiënten goedkeuren. Dat is een lijst van medicijnen op de computer en die moet je accorderen. Dat betekent concreet dat je ongeveer een half uur aan het doorklikken bent en akkoord zet onder die recepten. Dat zijn bijvoorbeeld honderd pillen voor die meneer die ik nog nooit heb gezien, twee verschillende soorten pillen voor die mevrouw, driehonderd stuks voor die, en zo gaat dat maar door. En dat een half uur per dag. Ik voelde me een soort pillen uitdeler. Ik werd er misselijk van. Mijn lijf gaf steeds duidelijker signalen, dus ik kon niet anders dan daarnaar te luisteren. Ik had geen plan, geen uitgedachte strategie of eigen praktijk. In een challenge om twee weken dagelijks iets te posten op social media deelde ik dit voornemen en het is heel groot geworden. Dat geeft volgens mij weer dat er een enorme vraag is naar een leven zonder medicijnen."

Je werd overweldigd door reacties tijdens je ‘coming out’.

Vertel eens hoe dat ging?

"Ja, dat was heel wonderlijk. Twee dagen voor mijn verjaardag had ik het gepost en op de dag voor mijn verjaardag begon het heel groot te worden. Duizenden mensen hebben het filmpje gedeeld. Uiteindelijk is het zo’n zesduizend keer gedeeld. Wat is er aan de hand! Ik kon het niet geloven. Ik had een nachtdienst en daar zat ik met een heel leuk team. Ik heb het daar verteld: “Jongens, ik ben jarig en dit is er aan het gebeuren.” Dat was echt heel bijzonder. De volgende dag, zou ik, dacht ik, met mijn man naar Maastricht gaan voor een weekendje weg, als verassingsweekend voor mijn verjaardag. Ik zat in een surrealistische werkelijkheid van slaaptekort en veel aandacht via sociale media en in de trein naar Maastricht zei mijn man plotseling: “We gaan niet naar Maastricht maar naar Schiphol, we gaan naar Rome. “Alles was anders dan ik dacht.

Eenmaal in Rome aangekomen, bleven die berichten maar doorgaan. De positieve berichten kwamen vooral binnen. Twee dagen later in Rome kreeg ik bericht van een collega huisarts: “Je wordt op de besloten huisartsen site gefileerd.” Ik ben gaan kijken en de reacties op die pagina bleken inderdaad heel hatelijk te zijn. Dat was even erg moeilijk. Ik heb erop gereageerd met een video. “Dit wordt er over mij gezegd en bedankt voor jullie commentaar.” Ik heb het geparkeerd. De huisartsen bleken alleen maar op de besloten pagina te reageren. Ik probeerde een respectvolle discussie te houden maar het verviel toch vooral in: “Oh zij is naïef, jong, egoïstisch, betweterig,” enzovoort. Toen heb ik mezelf uit die groep weggetrokken. Want dat kostte duidelijk alleen maar energie.