Waarom we doen wat we doen
Missie en visie zijn de toverwoorden van deze tijd, in elk geval in het bedrijfsleven en onder ondernemers. Zonder missie en visie komen we natuurlijk ook nergens, dus het is goed om er over na te denken. Het kan me wel verbazen hoe vaak een missie en een visie vervolgens nooit meer heroverwogen, bijgesteld of doorontwikkeld worden. Alsof de tijd niet vooruit schrijdt en onze inzichten niet veranderen met de jaren en met alle ervaringen die we opdoen. Wat me verwondert is hoezeer een missie op de langere duur “gewoon een gewoonte” wordt, los van een visie, los van het oorspronkelijke doel. Iets wat we “nu eenmaal zo doen.” Waarom dan?
We ontkomen er ook niet aan dat we in ons leven en werk veel optrekken met de missie en visie van anderen: het bedrijf waarvoor je werkt, samenwerkingspartners, leveranciers, maar ook familie, vrienden en je relatie. Samen staan we sterker, dus ook dat is geen slecht mechanisme. Het is wel goed om af en toe weer even stil te staan bij de dingen die je doet en je af te vragen: wiens missie en visie volg en materialiseer ik hiermee? Resoneert die nog voldoende met mijn eigen missie en visie? Is er nog genoeg ruimte om überhaupt te (her)ontdekken hoe die eruit zien? Waarom doe je wat je doet?
Hierbij stil staan betekent keuzes maken, de boel eens op schudden en op zijn kop houden en dat is niet altijd makkelijk. Elke pionier zal dat beamen. Waar een nieuw idee of een nieuwe richting je brengt, is niet altijd van meet af aan duidelijk. Het antwoord op je eigen vragen en wensen staat zelden uitgeschreven aan de horizon op je te wachten. Je eigen keuzes hebben ook altijd weer, klein of groot, gevolgen voor anderen en dat is niet altijd leuk. Iets in stand houden wat meer een gewoonte zonder missie is geworden of een missie volgen waarmee je hart niet meer zo sterk verbonden is, levert echter zelden baanbrekende bijdragen op.
Zo aan het begin van een kakelvers jaar zijn dit vragen die ook mij wel bezighouden. In de grijze stilte van januari is er ook alle tijd en gelegenheid voor. Er is in de voorbije twee jaar ook genoeg veranderd en gebeurd om hier weer even uitgebreid bij stil te staan, te zien en voelen waar ik nu sta, wat mijn hart en ziel mij wenst en welke stappen ik zou willen zetten. Nog niet alles is even helder, maar wel: er is nu ook eindelijk weer echt tijd en ruimte om zo dicht bij mezelf te gaan staan en vanuit die plek nieuwe stappen te zetten. Niet dat ik nou zo ver van mezelf afgedreven ben de laatste jaren, integendeel. Met het overlijden van mijn moeder, de verhuizing van mijn vader en mijn eigen verhuizing om te kunnen samenwonen, ben ik gedurende anderhalf jaar onherroepelijk ook wel een beetje geleefd en gedreven door dingen die gewoon gebeuren moesten, punt. Nodig en graag gedaan, maar nu ben ik zelf weer aan de beurt. Zo voelt het.
Betekent dat nu enorme omwentelingen? Nee, die had ik net wel zo’n beetje gehad. Het betekent nu vooral even terug naar simpel, naar de tijd nemen en naar ruimte maken en niet zonder meer maar doorgaan met van alles. Bewust stil staan en genieten van waar ik ben, wie ik ben en van de mogelijkheden die er nog voor mij zijn, al weet ik nu nog niet precies hoe die er precies uitzien. Er zijn wensen als zaadjes geplant en ik weet dat ik een beetje tijd en ruimte nodig heb om dat te laten groeien en ook bewust te zien groeien. Ik wil graag even zo dicht mogelijk terug naar mijn eigen kern, mijn eigen waarden. Wat meer naar buiten en bewegen en wat minder beeldscherm, wat dichter bij familie en vrienden, wat vrijer van alles wat moet of gaandeweg is gaan moeten.