Anke Siegers is organisatiepsycholoog, conflictbemiddelaar en auteur van het onlangs verschenen boek “De Nieuwe Route”. Ze werkt samen met anderen vanuit ‘Datishelder’ en maakt deel uit van het kernteam ‘Nederland Kantelt’. Anke bedacht een nieuwe route voor organisaties die binnen het sociale domein vallen zoals gemeenten. Zij voeren vanaf 1 januari 2015 taken uit op het gebied van ouderenzorg, jeugdzorg en GGZ.
Anke noemt de huidige route die veel gemeenten gebruiken om te komen tot ondersteuning van de inwoners een doodlopende route. Deze is geen verbetering ten opzichte van de oude route die we kenden. Ze ontdekte waarom dat zo is en ontwierp een nieuwe route waar inmiddels 15 gemeenten mee experimenteren. Deze route leidt tot meer betrokkenheid bij de burgers.
Wat is volgens jou het probleem in onze samenleving?
Mensen worden niet meer gehoord. Dat is kwetsend voor iedereen en het heeft grote gevolgen voor individuen, organisaties en de maatschappij als geheel. Dit wordt schrijnend zichtbaar binnen het sociaal domein. Er zijn mensen die bepalen en er zijn mensen die moeten uitvoeren. Dat levert problemen op. De kern is dat ik ieder mens eigenaarschap gun over hetgeen belangrijk is voor hem of haar.
Je hebt een boek geschreven hierover. Waarom?
Ik wil dat meer mensen snappen wat er aan de hand is op een dieper niveau en ontdekken hoe het werkt. Want dan kunnen we er met elkaar iets aan doen. Vanaf 1 januari 2015 kregen gemeenten er taken bij die voorheen de verantwoordelijkheid van de provincie waren. De oude manier van werken zo vond men, werkte niet meer en was aan vernieuwing toe. Hoe het anders kon was echter nog niet duidelijk. Als er ergens een probleemsituatie was, bogen de professionals zich erover en het plan werd voorgelegd aan de cliënt.
We wilden af van die oude route omdat dit alleen maar meer professionele ondersteuning en minder betrokkenheid van de mensen die eigenlijk bij de situatie horen oplevert.
Vanaf 1 januari 2015 moest dat anders. Er werden een aantal opdrachten of voorwaarden voor de gemeenten bedacht:
•De zorg komt dichterbij de burger te
liggen;
•De cliënt krijgt meer regie;
•Het netwerk wordt actief ingezet.
In mijn werk voor gemeenten zag ik dat de veranderingen die werden doorgevoerd niet leidden tot meer betrokkenheid van de mensen waar het om gaat. Ik noem de route die met die transitie werd ingezet, zelfs de doodlopende route en leg uitgebreid in mijn boek uit waarom deze route voor zowel professionals als inwoners negatieve effecten heeft.
Ik weet dat zo’n uitspraak kwetsend kan zijn voor de gemeenten. Zij denken vaak dat ze het allemaal anders doen dan voorheen, dat ze beleid maken dat specifiek gericht is op hun situatie en dat er verschil is met de tijd van voor de transitie.
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL