WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Je vertelde me dat je vier dagen per week als leidinggevende werkt. Kan je daar iets meer over vertellen?
Inderdaad, ik werk op een contactcenter en stuur zo’n twintig mensen aan waarvan twee teamleiders.
Wat is het verschil tussen een contactcenter en een callcenter?
Callcenter heeft een wat negatieve klank. Bij een contactcenter kun je meerdere kanalen bedienen. Ons beleid is gericht op het welzijn van medewerkers. Wanneer medewerkers gelukkig zijn, is dat altijd goed voor het bedrijf en voor de klanten. Een simpele formule die gewoon goed werkt. Vooral als je kijkt naar productiviteit, verzuim en geluk. Ik ben een voorstander van Dienend-Leiderschap en streef hier zoveel mogelijk naar.
Hoe vroeg begon je met je muziek?
Op het eind van mijn tienerjaren al. Ik begon met rockbandjes. Vervolgens, toen ik zo midden twintig was, kwam ik in een project terecht wat succesvol bleek te zijn. Negen mensen die zich bezighielden met jazz, funk en hip hop. ‘Concrete Sneakers’ heetten we. We werden vrij snel mainstream.
Hoewel we op radio en tv te horen en te zien waren, besefte ik me dat ik niet gelukkig was. Er klopte gewoon iets niet voor mij. Waarom leef ik het leven waar ik altijd van heb gedroomd maar ben ik niet gelukkig? Dat vroeg ik mezelf herhaaldelijk af. Als ik naar beelden van toen terugkijk, zie ik een zielig hoopje mens, helemaal in de war en in zichzelf gekeerd. Zo voelde ik mij toen ook.
Vlak voordat de debuutplaat uitkwam, stapte ik eruit. Omdat ik een ander verhaal wilde vertellen met muziek. Dat was de start van The Wanderer. Dat is alweer zes jaar geleden. Ik maakte simpele gitaarliedjes met teksten die uit mijn eigen leven ontstonden en recht uit mijn hart kwamen. Onzeker als ik was, speelde ik op open podia. Dat was goed om ervaring op te doen. Ik kon uitproberen of het aansloeg. Dat was een bijzondere tijd, dat begin.