Dienen Avant la lettre
In mijn werk als redacteur passeerde in de afgelopen dertig jaar een heel scala aan leidinggevenden de revue. Degene die mij het meest bijstaat was de vrouw die mij in 1995 de kans gunde om vaste redacteur te worden bij de internationale titel Cosmopolitan.
In die tijd was dit geen modemagazine, maar een zelfontwikkelingsblad met licht feministische inslag. Deze hoofdredacteur wist als geen ander dat een team het beste werkt als het bestaat uit zeer uiteenlopende types. Als vreemde eend in de bijt – ik kwam van een totaal andere redactionele planeet dan de andere redactieleden – kon ik mijn collega’s inspireren met mijn totaal andere manier van ‘zijn’ en werken. Op hun beurt gaven zij mij al doende hun eigen waardevolle kennis en kunde van het bladen maken mee. Op een redactie die vrijwel geheel uit vrouwen bestond, wist deze hoofdredacteur als vanzelf een kippenhok-sfeer en krabbenmand-effecten te vermijden. Puur door zichzelf te laten zien, dan weer kwetsbaar, dan weer kordaat optredend. En door iedereen te waarderen om de eigen, unieke kwaliteiten. Terugkijkend was zij iemand die Servant Leadership avant la lettre toepaste. Kaders waarbinnen we moesten werken voelden helder en natuurlijk aan. Zij leefde ze ons voor, waardoor het binnen die ‘veilige’ redactie-cocon ruim, licht en luchtig was, en we ons tot vlinders konden ontpoppen. Alle bijzondere en getalenteerde vrouwen met wie ik op deze droomredactie samenwerkte hebben het inmiddels ver geschopt. Zij zijn de hoofdredacteuren, chefs en succesvolle freelancers van nu. Ook zij weten: fouten maken is logisch en je kunt ze met een lach en een ‘volgende keer beter’ naar een hoger plan tillen. Vrijheid in het hoe & wanneer van inspiratie opdoen en uitvoeren van de werkzaamheden is een must. Voor ons gold destijds: al doe je het ’s nachts in het uitgaansleven, of zondagochtend met een kater aan het ontbijt. Als er op de deadline dag maar een goed artikel ligt!
Aan banden gelegd
Hoe anders waaide de wind in uitgeversland een aantal jaren later. Om aan nieuwe financiële doelstellingen te voldoen, kreeg de nieuwe hoofdredacteur ‘van bovenaf’ een plan van aanpak voorgeschreven. Wij moesten ons voortaan – door het dagelijks invullen van vragenlijsten van een extern adviesbureau – verantwoorden voor iedere gewerkte minuut. Bij het komen en gaan moesten we in- en uitloggen, zoals dat vroeger ging in de fabriek. We kregen een X-aantal minuten voor het schrijven van tekst voor een X-aantal pagina’s in het blad. Daarbij kwamen er strakke richtlijnen over hoe die tot stand kwamen. Een interview van drie uur? Dacht het niet. Meegaan op persreizen om de ervaring zelf te proeven? Not done. Inspiratietrips met de doelgroep? Nee, nee, nee! Onze creativiteit werd ingesnoerd. Ons werk moest vooral plaatsvinden voor onze schermpjes, op de redactie, gelegen in een buitengewoon saaie kantorenwijk in Hoofddorp. Wij Crea-Thea’s konden er helemaal niets mee. Gewend om onze inspiratie dansend ‘buiten’ te vinden, in de balzaal van het leven zelf, werd niemand gelukkig van deze aanpak. Met als gevolg: de slechtste verkoopcijfers die dit wereldmagazine ooit in Nederland noteerde. Toen we zelfs voor iedere nieuwe Bic een formulier in drievoud moesten invullen en laten ondertekenen door de hoofdredacteur, brak mijn stiletto. Het freelancerbestaan – en daarmee de vrijheid om me verder te ontwikkelen bij andere bladen en kranten – lonkte en ik waagde de stap.
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL