Në këtë shkrim Ekaterina, një e re nga
Bjellorusia përshkruan peripecitë e udhëtimit të saj në Maroku, një vend i njohur zyrtarisht si Mbretëria e Morokut që
gjendet në rajonin e Magrebit në Afrikën
e Veriut.
partamentin për Peshk dhe Lojëra) duke i
gjetur atij një punë si shitës makinash. Por
Aleks kujdeset për peshqit me slloganin
e pasionit të këtij filmi, “Nganjëherë do të
shoh drejt e në sytë e një peshku dhe aty
do shoh gjithë jetën time. Kjo është diçka
që vetëm peshqit mund të na e tregojnë
dhe ja pse i dua ata.” Sapo Alex përfundon
në Arizona, Z. Kusturica është i armatosur
me shumë gjëra që vetëm peshqit mund të
na i tregojnë, dhe ai me padurim i grumbullon ato. Alex lidhet me Paul (Vincent
Gallo), filmi i të cilit është mjaftueshëm i
çmendur për të përsëritur si papagall disa
nga citimet më të dashura të Robert De Niro dhe Al Pacino dhe të imitojë skenat e aksionit të “North by
Northwest” në formën e komedisë. (Mundohuni të imagjinoni skena të tilla). Ai gjithashtu është i tërhequr
nga Elaine (Ms. Dunaway) dhe Grace (Ms. Taylor), një mama dhe vajza e burrit të saj. Rivaliteti i të dy femrave
shfaqet gjatë një skene në një tavolinë ngrënie në mbrëmje, skenë që përfshin një pulovër nailoni dhe një
breshkë të gjallë. Mos pyesni se çfarë ndodh më tej! Nëse jeni në humor të mirë – i njëjtë me humorin me
të cilin Z. Kusturica dhe David Atkins shkruajtën së bashku skenarin në orën 3 të mëngjesit dhe mundën të
sajonin këtë çmenduri – atëherë “Arizona Dream” ka mjaftueshëm paralele dhe modele për të mbajtur gjallë
interesin, edhe nëse ai shmang në mënyrë të suksesshme të gjitha gjurmët e arsyes. Duhet të jesh një peshk
për ta ndjekur pjesën tjetër të filmit. Duke punuar në një terren të panjohur, pa çakenjtë e historisë boshnjake
që i jep kaq forcë filmit “Underground”, Z. Kusturica endet në një disavantazh të dukshëm. Edhe pse kështu,
“Arizona Dream” është në mënshirë të fatit, është më shumë se një peshk jashtë ujit.
Një e re evropiane nuk e ka të lehtë të
përshtatet në një vend ku tregu gjendet
në çdo rrugë të qytetit, ku pulat e gjalla dhe qingjat theren në moment nga
tregëtarët dhe ku syri i saj vë re pirgje të
tëra me mbeturina në çdo cep të rrugës.
Bukuria e vijës bregdetare të këtij vendi
që laget nga deti mesdhe dhe Atlantiku,
është një copëz e këndshme e udhëtimit
për Ekaterinën… nëse bregu nuk do të
ishte i mbushur me aq shumë mbeturina! Standartet e një jete evropiane nuk
përputhen në asnjë dimension me një
qytet si Maroku, në të cilin udhëtarja
jonë duket sikur ka marrë një udhëtim
mbrapa në kohë, në kohët e një Evrope
mesjetare, në kohën e sotme të provincave të pjesës së varfër evropiane. Por
qëllimi i publikimit të këtij shkrimi nuk
është udhëtimi i Ekaterinës që shkon si
vullnetare në një vend të pazhvilluar për
të përmirës X\