em
s, përpiq
ë Tiranë jesëzat, të
gëve t
shkoj p
ndem rru
! Teksa e o përpiqem të ba ë të vërtetë janë
etje ,
tazmë
shend
Për
ti n
një fan , momentin, p
ase
ë së shum
dalë, mb
ruaj jam
s
mendoj m k duhet të kisha uar të pija
o të shk detajet e ngjarje
çka po
Unë që p ’më vrau,
ha pran
base nu
ndje. Ajo
r
kujtoj ç
rtë në me r atë moment. M base duhet të kis do kishte mjaftua
të
të qa
pamje
ase
onvitua
rë, m
krijoj një mund t’a isha e aktiviteti më pa ktivitetit, ose mb jaftuar të ndrysh
a
i
m
si
mënyrat ha larguar nga a mshmin bllok pas , mbase do kishte
ë is
alë
ë fa
ngad
nt…
duhet t hoqen time në t
okut
të mome
se pak më
netë e bll
içka me s ur pak me shpejt o për të shmangur a
d
ëve. Kafe k kanë ndrye
ec
m rrug
të kishim jë detaj i ditës sim
ë po ende
ën
gjërat nu
mn
n e tashm shtu që përderisa enti. Vazhdoj rrug je
te vetë
dodhë
om
, kë
tu si n
htyp
nga m
monë
en ash
rë përs
end gjith
umë kohë
r si ka bë
qo
rat ndodh
Ja që gjë ashtu siç i mbaja me që s’ka kaluar sh humë e qetë, siku ë rrugë. Epo dre olot,
harr
thot
ket s
deri n
h po
gati
ht du
do të
janë p
tuaja? Ah
ej rrotull,
r e shtrirë
ë çuditëris
shuar kët saj shoqes time q një kafene tjetë ohem me karriget jnë të paktën..
e
a
g
to
përkrahë odhur mua. Ja dh zme duhet të pen afori. Po e respek
n
jmë kokë
ka nd
fanta
e sem
ç’më
ë jam
ese. Kthe hapa larg
. Ja dh
rondit
ngesat..
he tani q
zhurmë t
ës, pak
punë, ed m fuqi t’i kaloj pe
johet një je në mes të rrug i që kisha shtryur dëg
une ka
va,
ërë, k
u at
ment
oe
anën tjet
te ky mo
r sytë, dik
r, sikur p
rugën në që më ishin erru njerëzish. Mos ish ime të projektua onte mua?
r
Kalojmë jë sekondi
rth
ën t
asë
po më re
ja në kok
. Nuk
uar një m
e pas n
dh
grumbull dhe po e përjeto ë tokë dhe turma personit në tokë që
, ishte
rat e
rsërisja
semaforit për t’a kujtuar ë isha unë atje n
të bërtitu
ara po pë
ur trurin shtë. A thua vall n nga përhumbja lutës gati në të q ë e rëndësishmja
dh
jua
he m
e zë
a ja
shihja ng ë më vonë më zg esha e tëra dhe m eshin aq shumë d
h
nd
oh
Një seko ha mpirë! Po drid cën, të mos i afr ecializuar.
dhe
n
Is
p
I’u afrova
isha unë. jmëronte ambula rdhur ndihma e s
tës sime. staj u kthyen
la
a
tat e je
dikush të nin nga vendi pa
më të gja
at që pa
jeviz
inte ishin uçisnin nga ulërim ja klithma dhimb a
os e le
ës të v
m
ulanc
ëb
egjo
ëdh
ë të m
u kur d
ën amb
ët po m
ë ju desh
r po vesh
nd
dhimbje m
inte panik
Minutat q me sytë të mbyllu . Gjithmonë më z te kisha provuar rrin, sepse nuk mu ë
und
tokë
ndit
tme
jen n
unë m
ngjar
fuste
nit në
pak ve
tjetër më
analizoja
a te perso
fuin. Mbase
në klithm ja njerëz që vuan erëtime e dikujt i s’u ndie më. Po sytë e mi kishin re ë
që
he a
nin q
jë psh
o shih
entin
nte d
amio
sh ap
dhe n
atë mom
shikoja k
a po kalo
o qoftë e
më
në jetë, p himbjen e tij. Koh rpiqesha të kujtoja mbante mend. Po më sa mora vesh k
te ta
skiç te
asja d
he që
Po pë
të m
uara
ore d
kon.
ranon
e kam za o mendja ime s’p j zone kaq popull një tanku, të park
kokë, siç
të
ap
asa
adhësi
ikonin
mes të
zuar ta sh ar në atë orar në oja makinat me m
ik
lu
kishte ka hte i vetmi. Po sh
ë nuk is
von
korsitë gati një pëllëmbë të biçikletave, biçikletën e bërë copë, kamionin që
kishte ndalur aty si një monstër i përbindshëm filmash horror dhe rromujën
me njerëz. Po mendoja dhe për kamionistin. Mbase ai mund të ishte një njeri i
mirë që I kushtëzohej jeta vetëm nga një pakujdesi, sepse kush mund të jetojë
me një barrë të tillë në ndërgjegje. Një i vdekur… Sa naïve që tregohem edhe
unë ndonjëherë. Shkaktar për këtë aksident nuk ishte vetëm ai, dhe përgjëgjësit e vërtetë jetojnë me barra si këto për bukuri.E para në ngjarje, mbërriti
policia dhe kuriozet e rastit filluan të shpërndahen nga halli se mos i merrnin
në pyetje, apo për të lëvizur tankun e tyre të parku