OPTIMIST Film
Foto: Aleksandar Marković
šle godine festival je otvorila retrospektiva Xaviera Dolana, a uz njega i Bruce LaBrucea, teško
da sve drugo ne bi delovalo „slabije“. Ako izuzmemo dokumentarce koji su mi ranijih godina
bili prezanimljivi (Biti gej u Istocnoj Nemackoj,
Rent boys, I am a porn star, Rusija i gej propaganda, Susan Sontag, Odri Lord...) a ove godine
potpuno dosadni, dugometražni filmovi su bili
solidni, pa čak i iako ih uporedimo sa filmovima
koji su obeležili festival ranijih godina, kao što
su „Puževi na kiši“, „Vikend“ ili „Trbušni plesač“.
Ove godine treba izdvojiti „Ajzenštajna u Gvanahuatu“ koji je odličan; „Baku“ koji na apsolutno
sjajan način balansira između treš komediografije i drame (za razliku od npr. „Gejbe“ koja je pre
par godina osvojila nagradu za najbolji film, iste
godine kad je bio i „Trbušni ples“, i dalje mi nije
jasno zašto i o čemu je žiri razmišljao) i suptilno
otvara mnoga feministička i kvir pitanja, nenametljivo i duhovito; kao i domaći film „Pored
mene“ koji uz sve problematične momente o
kojima se može diskutovati i strašno neuverljivu
glumu pojedinih sporednih, ali ipak dosta prisutnih likova, zaista kroz složene narative likova
smeštenih u realnost prosečne srednje škole u
nekom većem gradu u Srbiji prikazuje proble-
46
www.optimist.rs
Ekipa filma “Pored mene”
matiku kreiranja tinejdžerskih identiteta u odnosu na bizarni društveno-istorijski trenutak u
kome se nalaze i lakoću pucanja tih mehura od
sapunice u kojima se kriju onog momenta kada
budu izmešteni iz svoje sigurne zone i bili zaista
upućeni na interakciju jedni sa drugima. Ipak,
meni ubedljivo najjači utisak ostavlja film „Tajno“
(„A escondidas“) koji osim dimenzije otkrivanja
(homo)seksualnosti kod dva četrnaestogodišnjaka prikazuje i odnos prema azilantima u Španiji, deportaciju, nasilje i ksenofobiju kroz likove
i odnos Marokanca Ibrahima kao dečaka sa potpune margine i Rafe, naizgled na svim osno-
Foto: Marko Popović