165
De hemel was echter niet zo geduldig als Harold hoopte . Op 8 juli 2020 was zijn laatste openbare optreden toen hij in Scheveningen de African Wines presentatie van ‘ zijn ’ Harold ’ s Wines bijwoonde . Op 31 juli blies hij zijn laatste adem uit en op 8 augustus begeleidden honderd familieleden en vrienden hem op zijn laatste reis . Tijdens zijn reizen droeg Harold altijd een speciaal kaartje bij zich . Een kaartje met een gedroogde roos , gekregen van Moeder Teresa . Thuis op zijn bureau bewaarde hij een ander relikwie : een potje met Afrikaanse aarde , gekregen van Nelson Mandela . ‘ Zodat ik Afrika altijd bij me zou hebben .’
OOG VOOR AFRIKA sprak hem twee weken voor zijn overlijden . Hoe broos hij ook was , zijn stem klonk vol vuur als het ging om de Health Promoters en de kans op een beter leven voor de mensen waar hij zijn hele leven al voor streed . In navolging van zijn grote idool Albert Schweitzer . Hij , een joods jongetje geboren en opgegroeid in Paramaribo nam het besluit op achtjarige leeftijd . Door het verhaal over Albert Schweitzer dat de juffrouw op de lagere school vertelde , leerde Harold zijn levensbestemming kennen . In 2019 vierde hij zijn jubileum . ‘ Het werk dat ik al 50 jaar doe is voor een groot deel gebaseerd op de filosofie van Albert Schweitzer . In de kern noemde hij het : Eerbied voor het leven ; zijn filosofie was gebaseerd op de uitspraak Ik ben leven dat leven wil te midden van leven dat leven wil . En dit is ook míjn heilige missie . Helaas moet ik constateren dat we Schweitzer ’ s pleidooi voor harmonie niet hebben begrepen . We hebben nog altijd geen eerbied voor het leven . We verkwanselen het .’
Eerbied voor het leven ‘ Ik weet nog heel goed dat de juf op school een verhaal voorlas uit de Libelle over de Duitse filosoof , theoloog , dokter en musicus Albert Schweitzer . Schweitzer was naar Afrika vertrokken en had daar samen met zijn vrouw een medisch centrum opgezet . Ik was zó onder de indruk van dat verhaal , wilde zijn zoals hij . Toen de juf ons vroeg om een opstel te schrijven waarin we moesten uitleggen wat Albert Schweitzer voor ons betekende , ging ik aan de slag . De kern van mijn betoog was dat één man het verschil kan maken in het leven van vele anderen . Ik had mijn roeping gevonden . Ik wilde , net als Albert Schweitzer , de mens in nood dienen . Thuis bleef ik maar praten over die belangrijke man in Afrika die daar zoveel geweldige dingen deed . Mijn vader zei op een gegeven moment : ‘ Harold , als je die man zo geweldig vindt , waarom schrijf je hem dan geen brief ?’ Kon dat dan zomaar ?, vroeg ik me af . Met hulp van mijn vader schreef ik een brief in het Duits en die stuurden we naar het ziekenhuis in Afrika . In de brief schreef ik dat ik klusjes zou gaan doen en het verdiende geld naar Schweitzer op zou sturen . Ook schreef ik dat als ik later groot zou zijn , ik naar hem toe wilde komen om als arts voor hem te werken . Tot mijn verbazing kreeg ik zes maanden later een brief terug . Albert Schweitzer schreef dat ik uiteraard van harte welkom was , maar dat ik wel eerst mijn school moest afmaken . Ik was in de wolken .’
En hoe ben je in Afrika terechtgekomen ? ‘ Op 14-jarige leeftijd verhuisden we met ons gezin naar Nederland . Daar richtte ik het Nederlands Albert Schweitzer Center op . »