Martine van Zijll Langhout Overleefde in de Afrikaanse wildernis
Dierenarts Martine van Zijll Langhout , nu werkzaam in ARTIS en bij Stichting AAP , werkte jarenlang in Afrika als wildlife dierenarts . Ze deed onderzoek naar wilde gorilla ’ s in Gabon en in Zuid-Afrika behoorden leeuwen , olifanten , neushoorns en Afrikaanse buffels tot haar dagelijkse patiënten . Over haar ervaringen in de bush en wat de wilde dieren haar leerden schreef ze het boek Over Leven in het Wild .
Vijf jaar werkte ze in wildreservaten rond Kruger , het grootste natuurpark van Zuid-Afrika . Daar stond ze dan , als vrouwelijke dierenarts in de bush . Met een geweer op de rug en een koffer met zware verdovingsmiddelen in de hand , moest ze een team doorgewinterde rangers aanvoeren . ‘ In het wild word je alleen beoordeeld op je werk . Na mijn eerste schot wisten ze dat het wel goed zat . Ik hoef me ook niet te bewijzen voor mannen , alleen voor de dieren ’, zegt Martine van Zijll Langhout . Speciaal voor de lezers van OOG VOOR AFRIKA deelt ze stukken uit haar boek en geeft ze antwoord op onze prangende vragen over hoe een stadsmeisje met een behouden Nederlandse achtergrond een wildlife-dierenarts in Afrika wordt , die rent voor wilde olifanten , vanuit helikopters verdovingspijlen schiet , leeuwen vangt in de nacht , olifanten uit valstrikken bevrijdt en strijdt tegen neushoornstropers .
Waar begon voor jou de droom die uitmondde in een prachtig avontuur in Afrika ? ‘ Als student diergeneeskunde deed ik stage in het Krugerpark in Zuid-Afrika en daar ontstond de droom om zelf wildlife dierenarts te worden . Als hele kuddes olifanten en buffels verdoofd zijn , ren ik heen en weer tussen de slapende dieren alsof mijn leven ervan afhangt , om zo snel mogelijk alle monsters af te nemen . De geur van wilde dieren is de lekkerste parfum die ik ooit geroken heb . Vooral het ‘ lopen ’ van neushoorns , waarbij de dieren half slapend met onze begeleiding zelf naar de truck wandelen , maakt grote indruk . Door deze bijzondere tijd in het Krugerpark ontvlamt mijn liefde voor de wildernis en wilde dieren . Na mijn afstuderen begon ik te werken als veearts en gezelschapsdierenarts in Nederland . Ik genoot enorm van het werk en van mijn comfortabele leven in ons gezellige kikkerlandje . De stap om mijn vaste banen op te zeggen en in het diepe te springen om te proberen om wildlife dierenarts te worden was groot . Zo groot dat ik het elke keer uitstelde . Misschien heeft deze algemene weerstand van mensen tegen verandering te maken met ons oerleven ? In de levensgevaarlijke wildernis waarin wij ooit leefden was angst een belangrijke leidraad om te overleven . Tegelijkertijd is het moed die ons vooruithelpt . Nieuwe ervaringen leveren groei en ontwikkeling op . Het probleem is dat we niet van tevoren weten hoe het gaat lopen en dat dat superspannend is , voor iedereen . Tijdens een safari in het Etosha National Park in Namibië realiseerde ik me opeens hoe groot mijn passie voor wilde dieren was . Ter plekke besloot ik om ervoor te gaan en niet op te geven , ook als dat pad moeilijk , zwaar en eenzaam zou zijn . Nou , dat heb ik geweten ! Vele avonturen en uitdagingen volgden .’
In Gabon woonde je in het regenwoud en in Zuid-Afrika deed je gevaarlijk werk in veel big-five wildparken , omringd door gevaarlijke dieren . Wat deed dit leven met je ? ‘ Ik leefde vooral in het hier en nu . In de wildernis is geen cursus mindfulness nodig . Door veel te oefenen leerde ik steeds beter te »
Tekst : Marjolein Westerterp Foto ’ s : Privébezit