106
gastcolumn
Véronique Prins
Véronique Prins is al ruim 25 jaar ondernemer en sinds 2013 met haar bedrijf ‘Je zaak voor Elkaar’ een ‘kick ass business
coach’ zoals ze het zelf omschrijft. Met haar kennis en ervaring helpt ze ondernemers om de wereld mooier te maken,
dromen te realiseren. Ze heeft een groot hart en een scherp oog voor de wereld om ons heen. Daarom vroegen we haar
als eerste gastcolumnist van OOG VOOR AFRIKA.
Die moeders, de ongelooflijke dappere vrouwen van Oeganda
Afgelopen zomer heb ik het voorrecht gehad om samen met mijn man vier
weken lang door Oeganda te trekken. De verwachtingen van de ‘Parel van
Afrika’ waren vooraf hooggespannen en die zijn allemaal waargemaakt.
Ik durf te zeggen dat het een levensveranderende ervaring is geweest.
Omdat het land zo ongelooflijk prachtig is en hetzelfde over de inwoners
gezegd kan worden. Aan de andere kant, omdat Oeganda zo rauw is en het
tien dagen heeft geduurd voordat ik mijn Westerse visie los kon laten en het
land door de ogen van de Oegandezen zelf kon bekijken.
Het is zo eenvoudig om als rijke Westerse toerist rond te tuffen en overal
een oordeel over te hebben. Sommige dingen simpelweg niet te kunnen
begrijpen en sommige situaties zelfs als uitzichtloos te bestempelen.
Volgens onze normen …
In mijn hoofd was het één grote mindf*ck. Wie was ik om zo’n rijk leven te
hebben als het bestaan in Oeganda zo rauw en hard is voor zo veel mensen?
Ik kon er ’s nachts niet van slapen, het maakte zo’n diepe indruk op me.
Don’t sell your children
Het keerpunt kwam toen we een bord passeerden waarop stond ‘don’t sell
your children, send them to school’. Ik brak.
Die middag bezochten we met een plaatselijke gids een van de
sloppenwijken van Jinja. Ik ontmoette daar een moeder van 7 kinderen.
Haar man had nog 4 vrouwen en in totaal 28 kinderen, hij kon er voor niet
één zorgen. Ze stond er dus alleen voor.
Toen ik haar ontmoette stond ze buiten iets te ‘brouwen’ en ik vroeg de gids
wat dat was. Het drankje dat ze maakte heette ‘killing me quickly’, een soort
mengsel tussen GHB en Chrystal Meth. De gevolgen waren even desastreus,
vandaar de naam en wat het veroorzaakte was duidelijk te zien in deze
wijk. Ik snapte het niet, hoe kon een vrouw dit doen als ze zag wat het
aanrichtte? Tot ze me aankeek en antwoordde ‘ik kan er wel mijn kinderen
van te eten geven’.
Ik viel stil. Als oermoeder van mijn eigen kinderen begreep ik wat ze zei.
Ik vroeg haar naar het bord dat ik die middag had gezien. Ze vertelde me
dat als ze een van haar kinderen zou moeten verkopen om de andere te
kunnen redden, ze dan voor de rest van haar leven een groot gat in haar
hart zou hebben, maar dat ze het toch zou doen. Omdat er dan 6 wel
zouden kunnen overleven. Ik knikte. Ik realiseerde me dat ik misschien wel
hetzelfde zou doen …
De moeders van Oeganda zijn heldinnen. Ze zijn trots, al wonen ze in een
hut, vaak met 7 kinderen of meer en met het hele gezin in één ruimte. Ze
wassen, koken (als er iets te eten is), zorgen voor de kinderen, werken op
het land. Ze bevallen onder primitieve omstandigheden, het overgrote deel
heeft geen stromend water, geen elektriciteit.
Maar ze zijn net zo moeder als ik. Ze hebben net zulke grote dromen voor
hun kinderen als ik heb, alleen zo veel minder mogelijkheden. Wie ben ik
dat mijn wieg stond waar hij stond? En dat ik mijn kinderen wel alle kansen
kan geven?
Van moeders voor moeders
Terug in Nederland kwam ik in contact met stichting MommaLuv. Wat een
prachtig initiatief! Oprichtster Mandy Ladan heeft een geweldig idee in de
wereld gezet: Wat als toekomstige moeders in het Westen onze overvloed
delen met toekomstige moeders in ontwikkelingslanden?
Wat moet je met 9 rompers in maat 56 en twaalf knuffels die je toch niet
gaat gebruiken?
De gedachte van de stichting van Mandy is dat wij als kraamcadeau onze
dierbaren vragen een donatie te doen waarmee MommaLuv in staat is om
een aanstaande moeder aan de andere kant van de wereld de beste start
van het nieuwe leven van hún kind te geven.
Het raakte me. Wat een waanzinnig idee. De overvloed aan cadeaus die
we allemaal niet nodig hebben effectief gebruiken om daar, waar niets
aanwezig is, een jonge moeder te helpen die net zo naar haar kind verlangt
en dezelfde dromen heeft.
‘To whom much is given, much is expected’ en dat is een verantwoordelijk-
heid die ik voel. Na mijn reis door Oeganda is die nog zwaarder gaan wegen
en met het steunen van Stichting MommaLuv heb ik de beide werelden
kunnen verenigen. Voor de moeders van Afrika, voor de kinderen van Afrika.
Omdat delen vermenigvuldigen is.
www.mommaluv.nl
Stichting MommaLuv heeft sinds augustus 2019 de ANBI status voor goede
doelen.
Heb jij een project, droom of initiatief waar je in OOG VOOR AFRIKA de
aandacht op wilt vestigen? Mail naar [email protected]