OOG VOOR AFRIKA Hoogtepunten 03-2019 | Page 34

82 De sporen van lava zijn duidelijk te zien vanaf deze hoogte. Het lijkt op uitgelopen stroop over een pannenkoek. Ik probeerde me, zo aan het einde van mijn reis, voor te stellen hoe het zou zijn om hier te wonen en vroeg het aan de 28-jarige gids Jason en zijn tien jaar jongere broertje Eduino, die hier, aan de voet van de Pico do Fogo, zijn grootgebracht. In 2014 hebben zij hun dorp zien verdwijnen onder een lavastroom toen de vulkaan uitbarstte. ‘Het is een gegeven, dit land is ons leven. Zonder deze vruchtbare grond heeft onze familie niets.’ We beginnen aan de afdaling van de vulkaan. Chã das Caldeiras, de woonplaats van de jongens, komt langzaam terug in zicht. Bovenop het verwoeste dorp staan de eerste nieuwe huizen. Ik realiseer me dat deze plek, boven de wolken en ver weg van de alledaagse drukte, exemplarisch is voor het hele land. Uitvergroot tot het extreme. Het is een land waar mensen van houden en op kunnen vloeken, een land van uitersten, die soms zelfs in elkaar besloten liggen. Bovenal wordt er, zo heb ik geleerd, gezongen. Uit volle borst. We zijn rond de krater gelopen en dalen af aan de andere kant. Het is de bedoeling dat we van de steile, met stoffig zwart gruis bedekte bergwand afrennen. ‘Dit’, zegt Jason, ‘is het leukste stuk.’ Zijn jongere broer zet zich schrap en springt zonder zich te bedenken de helling af. Zonder twee keer na te denken spring ik er achteraan. Drie weken eerder en een paar honderd kilometer verderop begon ik mijn reis op het eiland São Vicente. Een maand lang ontdekte ik hoe divers deze unieke eilandengroep kan zijn. Hoe lieflijk en rauw op hetzelfde moment, verweven met de melancholieke klanken van het echte leven. De diva op blote voeten ‘Muziek is het belangrijkste dat de mensen hebben’, betoogt Ricardo, ‘daarom is er elke avond in deze stad wel een concert.’ Ik geloof hem meteen. Mindelo, de hoofdstad van São Vicente, barst van de muziekcafés, musea en galeries, een van de redenen dat ik hier ben. Ricardo is een local die ik ontmoet via couchsurfing. Het is het eind van de middag en hij is net vrij van zijn werk bij de haven. We zitten in een café aan de overkant van zijn huis. Hij heeft me verteld over de grote hoeveelheden pakketten hij binnenkrijgt van de diaspora overzee. Vanuit grote gemeenschappen in de Verenigde Staten, Parijs en Rotterdam worden elektronica verscheept, voedsel, meubels en meer. ‘In principe komt alles wat je op dit eiland ziet binnen per schip.’ Hij benadrukt hoe afgelegen Kaapverdië eigenlijk ligt, en dat mensen gewend zijn elkaar lang niet te zien. Tegenover de half miljoen eilandbewoners wonen er een miljoen in andere landen. ‘Daarom is de muziek, met name de morna, het lied van heimwee, afscheid en verlies, zo’n belangrijk onderdeel van onze identiteit.’ Volksmuziek is een sterk cultureel »