6
Afrika in de wachtkamer
Wanneer je het stof hebt ervaren
En de geur van onze eerste regen hebt geroken,
Raak je verslaafd aan het leven in Afrika
En komt het niet meer goed
Totdat je weer de ondergaande zon kunt zien
En de jakhalzen hoort huilen
En weet dat ze om je heen zijn
Wachtend in het donker.
Als je ernaar verlangt om de olifanten te zien
Of de roep van de hadida te horen,
Wanneer de opkomende maan je bloed verhit,
Dan ben je te lang weg geweest.
Dan is het tijd om de banden los te snijden
En je hart te bevrijden,
Op weg voorbij die verre horizon
Waar je geest wil zijn.
Afrika wacht ... kom!
Omdat je de weidse hemel hebt aangeraakt
En hebt geleerd om van het ritselende gras te houden,
De roep van de visarend leert kennen,
Zal je altijd verlangen naar de bush,
Naar het donderende gebrul van de leeuw.
Eindelijk zal je weer kamperen onder de sterren
En vrede hebben.
Dit gedicht van C. Emily-Dibb vertolkt perfect het gevoel dat
me bevangt terwijl we deze nieuwe editie van OOG VOOR
AFRIKA fijnslijpen, verfraaien, er de laatste woorden aan
toevoegen. Bij elke reportage overvalt me de heimwee naar
Afrika. Naar de ruimte en stilte, naar het avontuur en het
simpele leven van alledag.
Hoe fijn is het dan te weten dat alles wat er is op me wacht.
En ik ga genieten, met al mijn zintuigen. Ik ga de herfst,
het woestijnzand van Namibië en de waterdruppels van de
Augrabies watervallen opsnuiven. De ‘verse’ zeelucht van de
oceaan, de zon genieten die haar stralen op ons laat schijnen.
Ik zal de eerste walvissen welkom heten. Ik ben – ver van huis –
zo thuis als ik maar kan zijn.
Als ik aan Afrika denk, realiseer ik me dat ik gegrepen word
door een gevoel van weemoed om wat niet meer is en van
liefde voor heel veel dat er nog altijd is, voor de magie van de
landschappelijke schoonheid die tot ver achter de horizon reikt.
Het sprookje Afrika dat ik precies 25 jaar geleden tijdens mijn
eerste kennismaking wilde vinden en ook aantrof.
Dat sprookjes echter niet altijd stroken met de werkelijkheid
leerde ik bij de interessante opening van het voormalig koloniale
museum, nu omgedoopt tot AfricaMuseum, in het Brusselse
Tervuren. Nog maar een halve eeuw geleden werden door
de Belgische koning Leopold II in de Europese hoofdstad
‘geïmporteerde’ inwoners van Congo onder het Atomium
tentoongesteld. Men kon ze nootjes en bananen voeren. Een
verhaal waarbij de rillingen van afgrijzen over je rug lopen.
Het is maar een van de reportages die tonen hoe de wereld
sindsdien veranderd is. We hebben in dit nummer ook drie
iconen van het natuurbeheer aan het woord, Tony Fitzjohn uit
Tanzania, Ted Reilly in eSwatini – beiden vrienden van onze
prins Bernhard – en Philip Stander die zich samen met de
weergaloze natuurfilmers Lianne en Will Steenkamp bekommert
om het lot van de woestijnleeuwen in Namibië. Hun boek en
dvd’s Vanishing Kings moeten in ieders boekenkast staan.
Natuurbeschermers als zij verdienen mijn diepste respect, want
zij zijn het die ervoor zorgen dat alles zoveel mogelijk wordt
zoals het ooit is geweest. Die alles wat in hun vermogen ligt
doen om het sprookje van Afrika voort te zetten.
Dat u als lezer datzelfde sprookje omarmt hebben we gezien in
de prachtige foto’s die we hebben mogen ontvangen voor de
OOG VOOR AFRIKA-fotowedstrijd. De winnaar maken we in juni
bekend. De kalender met de mooiste foto’s zal vanaf oktober
verkrijgbaar zijn.
Houd onze website www.oogvoorafrika.nl in de gaten!
Tot OOG …
Marjolein Westerterp