We wilden ze zien en kregen de kans toen we logeerden bij
Khowarib Lodge op de rand van Kaokaland en Damaraland.
Waylon, zoon van de eigenaar is een connaisseur en beschouwde
het als een persoonlijke eer de olifanten te vinden, er leven er nog
maar een kleine honderd. Die zoektocht is dus best lastig. We
reden langs een afgelegen (primitieve) campsite met de prachtige
naam Elephant Song de droge Hoanib rivierbedding in. Oh ja,
een van de bewakers van (die campsite) was ooit opgegeten door
leeuwen, vertelde Waylon luchtig. Men had alleen zijn rugzakje
teruggevonden. We rijden door een prachtig landschap van zand,
omring door bosschages en zandduinen. Het duurt niet lang voor
we sporen vinden. Ik leg mijn hand erin. ‘Maak een foto…’ De
voetafdruk is minimaal twintig keer groter. Uiteindelijk vinden
we twee kuddes. De ene wordt aangevoerd door een humeurige
matriarch. ‘We blijven een beetje uit de buurt,’ weet Waylon. De
andere groep kunnen we eindeloos volgen in hun geluidloze tocht.
www.khowarib.com
Babwata NP
De Caprivi-strip, ingeklemd tussen Angola en Botswana is waterrijk
en groen. Hij wordt doorsneden door talloze rivieren en je vindt
hier grote kuddes olifanten als je er op de juiste tijd en het goede
moment bent. Wij logeren bij de Gondwana Namushasha Lodge
aan de Kwando rivier. Op het safarimenu staan twee boottochten
en een gamedrive. De boottocht langs met papyrus begroeide
oevers levert vooral veel vogels op. Prachtige vogels. Maar heel
eerlijk: het kleine wild verveelt me vrij snel. Ik zet een papyrus
pluim op als hoed en de gids weet dat hij mijn aandacht kwijt is. Als
we terugkeren in de lodge vertelt hij dat we er die middag weer op
uitgaan met de boot. Ik twijfel. Hij haalt me over. We varen, weer
langs vogels, maar hij houdt er meer vaart in. Op een gegeven
moment kronkelt de rivier om een bocht en mijn adem stokt. In de
rivier en op de oever voor ons honderden olifanten, vanaf de kant
stromen ze het weldadige water in. Vechten, spelen. Ik kom ogen
tekort. Gebruik mijn mobiel als camera, totdat die na vijf minuten
vol is. ‘Shit, maak jij foto’s?’ gebied ik Peter. Hij antwoordt terecht
niet eens. Als we na een uur terug moeten, wil ik niet. Dit was zo
indrukwekkend. www.gondwana-collection.com
Zuid-Afrika
Misschien wel een jaar was het de bestseller in Zuid-Afrika, het
ontroerende boek The Elephant Whisperer, geschreven door
Lawrence Anthony. Ik las het verhaal van matriarch Nana en haar
familie. Onhandelbare olifanten die bij Thula Thula een thuis
vonden. Ik plengde talloze tranen bij het lezen en besloot dat
we die kudde móesten zien. Lawrence stierf voor ik m’n plan tot
uitvoer kon brengen, maar ik ontmoette zijn vrouw Françoise die
zijn levenswerk voortzet. Maar natuurlijk waren we welkom en na
veel zoeken in het bijna ondoordringbare gebied vonden we Nana
met haar familie. In het boek repte Lawrence al over de humeurige
en onvoorspelbare Mabula. Ook deze keer beschouwde hij onze
aanwezigheid als ongewenst. Hij kwam dreigend op ons af en de
gids wachtte geen seconde, zette de auto in zijn achteruit en gaf
gas. Het viel me op hoe snel een olifant kan lopen. Elke keer als we
dachten dat we hem hadden afgeschud verscheen hij ineens weer
met wijduitstaande oren om de hoek. Lees het boek en ga naar
Thula Thula, echt. Het geeft je een prachtig kijkje in wat een olifant
kan als hij je eenmaal vertrouwt. Je kunt het geloven of niet, maar
nog elk jaar, rond de sterfdag van Lawrence, verzamelen Nana en
haar familie zich in de buurt van het huis, een stil eerbetoon aan »