Kuki Gallmann Mama Afrika Kuki Gallmann Mama
Afrika Kuki Gallman Mama Afrika Kuki Gallmann
Mama Afrika Kuki Gallman n Mama Afrika Kuki
Paolo en Emanuele
Mijn openingszin bij de ontmoeting met Kuki Gallmann in 2006
is: ‘Ik heb zo moeten huilen om uw boek’. Ze kijkt me aan en
antwoordt alleen maar: ‘Ik moet nog altijd huilen om mijn boek.’
Het ijs is gebroken.
Dit verhaal is een eerbetoon aan de vrouw die zei: ‘Ik heb geleerd
om verlies te compenseren met een zinvol doel.’
Kuki Gallmann (1943) maakte deel uit van de beau monde in Italië
voordat ze zich in 1972 met haar man Paolo en zoon vestigt op een
veeboerderij in Laikipia in het noorden van Kenia. Als kind droomt
Kuki Gallmann al van een leven in Afrika. Van zonsondergangen van
goud, de brul van een leeuw in de duisternis. Haar droom komt uit,
maar brengt ook veel verdriet. Ze leert haar lot om te zetten in iets
positiefs. ‘Als je vasthoudt aan het oude kom je niet vooruit.’
Afrika – een nieuw begin
Ze is nog maar 19 jaar als ze in het huwelijksbootje stapt met de
Italiaanse macho Mario. Twee jaar later scheiden ze, hun zoontje
Emanuele is een jaar eerder geboren tijdens een zeldzame
sneeuwnacht in Venetië. In zijn ogen zag de jonge Kuki ‘een
wijsheid en een wonderlijke droefheid, alsof hij meer wist dan
zijn leeftijd toestond’. Na een auto-ongeluk waarbij de vrouw van
haar vriend Paolo omkomt en Kuki zwaargewond raakt, wordt ze
verliefd op de Italiaan die haar ondanks zijn eigen verdriet blijft
bezoeken en de ziekenzaal betovert met verhalen over het Afrika
waar hij vroeger heeft gewoond. ‘Om onze diepe wonden te laten
genezen hadden we allebei behoefte aan een ander bestaan dat
Memorial Emanuele
niet verduisterd werd door de schaduwen van het verleden.’
Het werd Afrika. Een wedergeboorte. Paolo en Kuki kopen Ol Ari
Nyiro, de plek van de donkere bronnen, ten noorden van Nairobi.
Een uitgestrekt en gevarieerd landschap met heuvels, ravijnen
en open vlaktes. Met runderen en schapen, maar ook met een
overvloed aan wilde dieren.
Het leven in Afrika is hard, zo hard dat Kuki en Paolo besluiten
samen geen kinderen te krijgen. Het loopt echter anders. Als Kuki
toch zwanger is, is Paolo door het dolle heen van blijdschap. Hij
wil een wieg laten maken in de vorm van een kano, gesneden uit
de stam van een mangoboom. Hij haalt de wieg op met de auto.
Op de terugweg, voorbij Hunter’s Lodge, draait een vrachtwagen
onverwacht de weg op. De wieg blijft ongedeerd, Paolo overleeft
de botsing niet.
Hij wordt begraven op Ol Ari Nyiro, waar hun thuis is. Hun dochter
wordt geboren. Een meisje, Sveva. Kuki voedt de twee kinderen
alleen op. Emanuele, die dan een puber is, mist zijn stiefvader
enorm. Hij stort zich op zijn hobby reptielen, waaronder een paar
gevaarlijke giftige slangen. In een moment van onvoorzichtigheid
wordt hij gebeten en overlijdt in zijn moeders armen, het is 1983,
drie jaar na de dood van Paolo. Ook hij wordt begraven op Ol Ari
Nyiro. De pofadder die zijn dood op zijn geweten heeft, gaat mee
de kist in. Alle andere slangen laat Kuki de dag na zijn begrafenis
vrij in het reservaat. ‘Het voelde als het einde van de wereld, maar
de wereld ging door.’ Bij de graven van haar man en zoon plant ze
twee acaciabomen, het logo van haar stichting. »