42
column
Annekim Geerdes
Annekim Geerdes is onze vrouw uit Zambia. Trouwe OOG-lezers kennen haar als de winnares van onze fotowedstrijd Ik
droom van Afrika in 2014. Haar winnende foto was een neushoorn met jong, een foto vol hoop. Annekim werd wildlife vet
in Zambia en veroverde het hart van boer Marc. Wildlife vet dat is ze niet meer, ze bestiert nu een bushcamp op een van
de mooiste plekken van Zambia.
Yes, ik mag weer!
Ik begin dit leuk te vinden joh, columns schrijven! De laatste
column is alweer een aantal maanden terug verschenen. De
tijd vliegt en er is zoveel gebeurd dat dit het schrijven van een
column met een beperkt aantal woorden tot een ware uitdaging
maakt; wat moet er per se in en wat laat ik weg ...? Keuzes
keuzes, zucht.
Aan & uit
Laat ik allereerst even kort stilstaan bij het beëindigen van mijn
relatie met Marc, half Nederland heeft dit nieuws immers op de
voet gevolgd. Na de opwinding en de blije spanningen rondom
onze deelname aan het programma, de uitzendingen op de
Nederlandse televisie en het mediaspektakel eromheen brak er
in mei eindelijk een periode van rust aan in onze prille relatie. Dit
was het moment waarop de initiële vlinders, die Marc en ik beiden
uitgebreid voelden, plaats moesten gaan maken voor warmte,
onafscheidelijkheid en ‘houden van’. Tot mijn grote spijt en verdriet
merkte ik dat de fonkeling en het ‘vuurwerk’, in de manier waarop
ik onze relatie ervoer, ontbraken. Alles kan nog zo mooi, ideaal
en rooskleurig zijn (of worden gemaakt), maar liefde kun je niet
dwingen. Beiden waarderen we de acht maanden vol avontuur,
bijzondere belevenissen en prachtige herinneringen.
Het paradijs
Inmiddels bevind ik mij sinds juli in het paradijs. Een mooiere, meer
unieke en ongerepte plek heb ik nog niet eerder mogen ervaren.
Als kamp manager van Mukambi Plains Camp, op de Busanga
Plains in Kafue National Park in Zambia, heb ik het voorrecht
om één te zijn met de natuur. Wakker worden met gigantische
leeuwensporen bij de ingang van je tent, een slapend nijlpaard op
je stoep en honderden Lechwe-antelopen zover als het oog reikt.
Dit stukje fragiel natuurschoon mag ik delen met reizigers van over
de hele wereld; mooie, lieve, bijzondere mensen die begrijpen hoe
speciaal dit stukje planeet is en die net als ik volop genieten van de
waanzinnige flora en fauna, wetende dat de toekomst van dit soort
natuurgebieden aan een zijden draadje hangt.
Voor hen die Afrika kennen is ‘T.I.A.’ (This is Africa) ongetwijfeld
een veelgebruikte uitspraak. Boeken vol had ik kunnen schrijven
over de alledaagse dingen die hier zo normaal zijn, maar die in onze
westerse ogen uiterst verbazingwekkend, hilarisch, onbegrijpelijk,
compleet gestoord of ongekend zijn. Als mensen mij vragen
waarom ik kies voor een leven in Afrika probeer ik uit te leggen dat
mijn leven hier geen routine kent, geen systeem volgt, geen sleur
is. Letterlijk gezegd: geen dag is hetzelfde. Je kunt plannen maken
en nog zo je best doen om je aan je voornemens te houden, het
heeft geen enkele zin. Haast kennen ze hier niet, geordendheid is er
niet, vooruit denken bestaat niet, meedenken evenmin, afspraken
nakomen … vergeet het maar. Frustrerend? Ja, het eerste jaar
dat je hier woont. Maar het fantastische is dat je je, als Hollandse
opgegroeid in een strikt gereguleerde maatschappij, leert over te
geven en aan te passen. Nu zou ik niet meer anders willen. Ik kan
nog altijd met een verkeerd been uit bed stappen maar iedere dag,
zonder uitzondering, gebeurt er iets waar je onmogelijk geen grote
glimlach op je gezicht van krijgt.
Humor in Afrika
Zo is er de Pizza Hut in Lusaka waar je je naam achterlaat bij het
plaatsen van een bestelling. Mijn goede vriend Remco bestelt een
pizza en wordt tien minuten later over de luidsprekers omgeroepen
als ‘Mr. Rainbow, your pizza is ready!’. Het werd een aantal maal
herhaald tot het bij hem doordrong dat dit zijn pizza moest zijn.
Wegwerkzaamheden zijn hier net zo geliefd als in Nederland.
Alleen worden die helemaal niet, minimaal of uiterst vaag
aangekondigd. Ineens doemt er midden op de weg een officieel
verkeersbord op in je koplampen waar met koeienletters op staat
geschreven ‘Load Crosed’… Ahaaa top!
Of die keer dat ik met een vriendin per ongeluk (ja, echt!) door
rood reed en we door agenten staande werden gehouden. Mijn
vriendin zat achter het stuur en moest haar rijbewijs laten zien. In
haar paspoort staat ‘Marianne C.’ met daaronder haar achternaam.
De agente schrijft driftig op haar papiertje in het vakje voor de
voornaam ‘Marianne’ en in het vakje voor de achternaam ‘C.’ op.