De Santantadibe rivier in de Okavango Delta
Mijn volgende stop is Kasane International. Hier heb ik net
genoeg tijd voor een tankbeurt, een snelle koffie en een hoop
papierwerk. Na het clearen van de customs en het betalen van
de nodige taksen, stijgen we een uur later alweer op met zes
nieuwe mensen – ditmaal zijn het Britten die eruitzien als ware
ontdekkingsreizigers – aan boord voor mijn eindbestemming van
vandaag; Tsigaro Airstrip. De vlucht van anderhalf uur brengt ons
over de Kalahari woestijn. Telkens weer besef ik hoe uitgestrekt en
desolaat Botswana is. Een uur lang vliegen we over de zandvlakte
zonder iets van beschaving tegen te komen, geen enkele straat,
zelfs geen hut. Alleen woestijn zo ver het oog reiken kan.
De Kalahari is een zeer gevarieerd gebied dat naast zandwoestijn ook
grote stukken grassige steppe en savanne omvat. Het gebied beslaat
het grootste deel van Botswana en het oosten van Namibië, en delen
van Zimbabwe, Zuid-Afrika en Angola. Het biedt een interessant
scala aan wild. Sommige van de zeldzaamste soorten zoals de bruine
hyena en Kalahari leeuwen kunnen hier gezien worden, evenals de
jachtluipaard.
De zon staat nu op haar hoogst waardoor de lucht heel onstabiel
geworden is. Ik werp af en toe een blik achter mij om te zien of mijn
passagiers het nog goed stellen. Die hebben gelukkig geen last van
de bumpy ride. De meesten zijn in slaap gevallen.
In de verte verandert het eentonige woestijnlandschap langzaam
van kleur. We naderen de zoutvlaktes van het Makgadikgadi
National Park. Een immense grote, witte vlakte die me doet
denken aan een winterlandschap. Door de vele regens zijn de
pans of zoutvlaktes met water gevuld waardoor ze op grote
meren lijken. Door het hoge zoutpercentage is het water prachtig
gekleurd. Om dit alles nog wat idyllischer te maken stijgt er een
grote groep roze flamingo’s onder ons op.
De grote Makgadikgadi Zoutpannen in de Kalahari-woestijn zijn
een ongerept stukje Botswana van absolute schoonheid en een van
de grootste zoutvlaktes ter wereld. De pan is alles wat overblijft
van het voormalige enorme Makgadikgadi-meer dat ooit een
gebied groter dan Zwitserland bedekte, maar enkele duizenden
jaren geleden opdroogde door de voortdurende verschuiving van
de aardkorst.
De Makgadikgadi-pannen zijn het thuis voor de tweede grootste
zebra-migratie ter wereld. Elk jaar migreren zo’n 60.000 zebra’s in
kuddes over de vlakten, van de Okavango naar de Makgadikgadi,
een reis van meer dan 250 km. Deze bijzondere migratie vindt
plaats na de regens van december en januari.
Op lagere hoogte zien we honderden zebra’s de vlakte oversteken,
samen met kuddes wildebeesten. Ik zet de landing in en toon mijn
passagiers waar hun kamp zich bevindt. Ditmaal zijn er geen
dieren op de airstrip, alleen een paar struisvogels die gelukkig
op veilige afstand blijven. Tijdens het taxiën zien we enkele
stokstaartjes die zich verschuilen in de holen van grondeekhoorns.
Er komt ook een black backed jackal ons even begroeten. Dit wordt
ook mijn final destination voor vandaag. Ik zal hier vannacht »