OOG VOOR AFRIKA 01-2020 OOG VOOR AFRIKA juni 2020 | Page 7

7
Van de redactie
Verlangen
Ooit las ik de “bevrijdende” uitleg van een Amerikaanse seksuoloog,
dat fysieke afwezigheid van je geliefde de hartstocht in een relatie
ten goede komt. Het verlangen elkaar weer te zien, ruiken en
betasten gaat een behoorlijk deel van je gedachtewereld beheersen,
naarmate het langer duurt. Bevrijdend voor mij, in die zin, dat
het me een nobel argument gaf om met vochtige ogen tegen
mijn toenmalige vriendin te zeggen, dat ik het ook zo klote vond
om weer te vertrekken naar Afrika, maar dat het onze relatie zo
geweldig goed ging doen. Ik weet niet of dat het begin was van de
wellicht al sluimerende afkeer
van mij, die waarschijnlijk door
diezelfde hartstocht gezoogd
werd, maar ons liefdesspel
kwam voor mij, bij terugkomst
toch wat agressief over. Kon
ik eerst nog genieten van deze
geile boetedoening, werd de
beleving met een beschermend
surfpak aan toch wat minder.
Zij is gegaan, Zuid-Afrika is
gebleven …
Ergens in maart hoopte ik nog
dat mijn vlucht naar Zuid-Afrika
niet gecanceld zou worden en ik gewoon richting ons heerlijke huis
in Yzerfontein kon gaan. Geen idee natuurlijk dat dit buiten een
viraal probleem vooral een angstpandemie zou worden.
Economieën en afweersystemen worden op de proef gesteld, ogen
geopend … wat is er belangrijk en wie zijn we al die jaren vergeten?
Hebben we zelf wel de juiste keuzes gemaakt als het om ons welzijn
gaat? Hartbrekende beelden en interviews gezien van ogenschijnlijk
gezonde mensen die moeizaam herstellen na een Covid-19 bezoek
en ogen als zombies. Zelf ben ik vier dagen behoorlijk aan de griep
geweest, maar alles weer terug, reuk, smaak, vitaliteit en zin. Dus
hier alles goed.
De beelden die uit Zuid-Afrika komen niet. Kilometers lange rijen
met hongerige mensen, wachtend op voedsel. Wie krijgt er wel
en wie niet … moet je ANC stemmen om geholpen te worden of
overstijgt compassie deze strijd? Hopelijk wint ubuntu …
Townships zijn nog steeds gespaard voor de fatale uitbraak,
maar voor hoe lang? De lockdown heeft de regering tijd gegeven
zaken voor te bereiden, maar ik houd mijn hart vast voor de
komende golf. Te weinig bedden, te weinig zorgpersoneel, te
veel door voedselgebrek verzwakte mensen en te veel gesloopte
immuunsystemen door hiv en tbc.
Mijn God, wat mis ik dat land en mijn leven daar. Het inpakken van
de Jeep, het voorbereiden van een roadtrip, de geur van “die veld
en de beessies”. Tegelijkertijd is er ook mijn geweten dat zegt, ‘laat
het land nu genezen, herstellen
en herschikken’. Tenslotte kom
ik er als gast en niet als parasiet.
Hopelijk verduidelijkt deze crisis
ook een hoop vaagheden en
komen duistere praktijken aan
en in het licht. Veel verder dan dit
kan Zuid-Afrika economisch niet
wegzakken. Er moeten stappen
gezet worden in onderwijs en
gezondheidszorg. Er moeten
banen gecreëerd worden en
minder corrupte zakken gevuld
worden.
Ramaphosa valt niet te benijden. Afrekenen met de ingesleten,
inhalige ANC-cultuur zal nog best even duren, maar hij lijkt … nee …
is op weg.
Mijn fysieke afwezigheid in Zuid-Afrika doet me natuurlijk beseffen
hoeveel ik naar “haar” verlang. Hartstocht houd je levend in de
wetenschap dat je elkaar weer gaat zien.
Dat je gedachten bruggetjes slaat door het positieve uit de
berichten te filteren en zo het skelet van hoop bouwt. Dat het weer
goed zal komen … dat we nog niet klaar zijn hier op aarde en ik ooit
weer, aan het einde van de dag, de zon zie smelten in het rode stof
van Afrika.
Peter Boshuijzen