Kelly van der Veer kreeg een aanvraag voor een interview van een tv zender: of zij samen met Robert ten Brink wilde verschijnen. Het zou over de Travestie show gaan waar zij in 1997 aan deelnam en won.
Kelly schrijft op haar Facebookpagina: "Ik heb niet meer de drang om interviews te geven. En al zeker niet als alle vragen saai zijn en het programma saai is. Ik ben nooit een type geweest van saaie interviews. Robert Jensen was gewoon hilarisch en daar kreeg ik vet voor betaald. Anyway. Mijn verhaal krijg je hier vers van de pers. Tijdens mijn koffie bij Bagels and Beans zal ik je schrijven hoe ik het heb beleefd.
Ik was 14 jaar toen ik op de bank zat en de 'Travestie-show' voor het eerst op tv kwam. Ik zag Miss Sunny en Nicky Nicole. Miss Teesha en Miss Dita. Optredens van vele Diva’s en ik wist niet wat me overkwam.
Natuurlijk had ik al tv-ervaring tijdens mijn tijd bij 'Kinderen voor Kinderen'. Vanaf mijn 12e tot mijn 15e zat ik daarbij. Maar naast mijn televisieleven had ik ook een ander leven. Een leven waar ik in de realiteit iedere dag als ik naar school moest vreselijk werd mishandeld. Geestelijk en lichamelijk. Uitscholden en vernederd tot het diepst van mijn ziel. En ik kreeg schoppen en klappen. Tijdens gym staken ze mijn gymtas in de fik. Ik wilde dood.
Travestiet. Manwijf. Mietje. Kanker flikker. Meisje. Dat kreeg ik elke dag heel vaak te horen. En de klappen hield ik thuis maar verborgen omdat ik mijn ouders geen extra problemen wilde bezorgen. Dus toen ik die Travestieshow zag dacht ik waaaauuwww. Ik ben niet alleen. Ik liep natuurlijk thuis al van kleinsaf aan op hakken en playbackte Madonna, maar zoiets als dat was toch wel heel indrukwekkend. En ik dacht: als ik klaar ben met school geef ik mezelf op voor dat programma. Zo gezegd, zo gedaan. Ik gaf mezelf op. Ik was 16 en werd meteen afgewezen. Ik was te jong. Ik was teleurgesteld maar ik liet het er niet bij zitten. Ik ben naar de studio’s gereden op mijn fiets en ben heel brutaal naar binnen gelopen. Ik moest en zou de programmamaker spreken. En ik mocht auditie doen. Met een blonde pruik op en een schoolmeisjes uniform deed ik een nummer van CeCe Peniston 'Finally' en de jury zat met open mond te kijken. Natuurlijk waren er honderden travestieten die auditie deden maar ik mocht terugkomen. Ondertussen had ik mijn eigen looks bedacht en omdat ze mij op Kelly vonden lijken van Beverly Hills 90210 heb ik mezelf Kelly gedoopt.
Miss Kelly was geboren en Ferry was voor mij alleen nog nodig om te strijden. De competitie was voor mij geen Missverkiezing, maar een knipoog naar die rottijd op school. Ik wilde ze laten zien dat ik hun niet heb laten winnen. Dus ik wilde die kroon op mijn hoofd als symbool voor mijn vrijheid. Ik voelde mij als een vis in het water. De studio was zo geweldig. De stage. De lichten. De glamour en de glitter. De kostuums. De deelneemsters. Nicky Nicole zo lief en zorgzaam. Ik voelde me eindelijk aangesloten bij mijn soort. Bij mijn nieuwe familie.
Natuurlijk werden er ook valse opmerkingen gemaakt en namen we elkaar soms in de maling, maar het was een verademing om telkens terug te gaan. De jurken laten checken en de haarwerken. Ik weet nog dat Jan Aarntzen in jurken van Dior en Chanel stond te knippen van duizenden guldens omdat ze te groot waren. Er was in die tijd gewoon nog heel veel geld om tv shows te maken.
De repetities met de Missen waren zo gaaf. Hahaha gewoon in onze jongens kleding zonder pruiken maar wel op een hak. We vlogen over die catwalk als echte Queens. We hadden te veel allure voor onze sexe. We waren paradijsvogels. We hadden een ronde waarbij alle finalisten verschillende kleuren maar dezelfde Gucci jurken droegen.
Het publiek ging ook helemaal mee en uit hun dak. De keiharde muziek door de studio. En daar ging ik bij de laatste aflevering in strijd om de titel. Ik zat in die megagrote schelp. Nog niet te zien voor camera en publiek en de zenuwen gierden door mijn lijf. Ik keek naar mezelf in de spiegel en zei tegen mezelf vlak voordat ik werd aangekondigd: ‘Als je dit niet wint dan hebben die pesters gewonnen.’ En daar galmde de stem van Robert door de studio. En hier is Miss Kelly!! De schelp begon langzaam te draaien. Ik keek naar mezelf en het licht en alle ogen waren op mij gericht. Als een zwaan stond ik op. Elegant en met glamour. Ik gaf mijn breedste glimlach naar de hele wereld en had eindelijk mijn moment. Mijn nieuwe leven. Het voelde alsof ik eindelijk wakker was geworden uit een lelijke droom. En ik won. Ik had gewonnen. Alles was niet voor niks geweest. Het was het mooiste moment uit mijn leven.
Nog even wil ik speciaal iemand bedanken. Iemand die mij onder haar vleugels nam. Miss Tabitha. Thanks for Everything, I love You".
KELLY VAN DER VEER OVER DE TRAVESTIESHOW