Syndrom sztokholmski to termin , który po raz pierwszy pojawił się w latach 70 . XX wieku , po zdarzeniach w szwedzkim banku w Sztok-holmie . Napastnikiem był Jan Erik , który swoim działaniem chciał uratować swojego przyjaciela przestępcę . Erik wtargnął do szwedzkiego banku , strzelił w sufit krzycząc : The party has only started ! i w ten sposób rozpoczęło się 6-dniowe przetrzymywanie zakładników . Aby opuścił placówkę , postawił funkcjonariuszom kilka warunków , w tym właśnie wypuszczenie jego przyjaciela . Policja doprowadziła więźnia do banku , ale na tym oblężenie się nie skończyło , gdyż niespełnione zostały inne warunki . Podczas tych 6 dni między napastnikami i zakładnikami nawiązała się więź sympatii , czyli rozpoczął się opisywany syndrom sztokholmski . Od tamtej pory stał się znacznie bardziej rozpoznawalny i szeroko stosowany , aby opisać złożone psychologiczne reakcje jednostki na sytuację , w której jest ona ofiarą przemocy czy porwania .
Definicja syndromu sztokholmskiego
Syndrom sztokholmski w psychologii jest określany jako przywiązanie z pojmania . Jest to specyficzną reakcja psychologiczna , w której ofiara identyfikuje się emocjonalnie z jej oprawcą . To zjawisko często występuje w sytuacjach zakładnictwa , porwań czy przemocy domowej . Zaskakującym aspektem tego syndromu jest to , że ofiara zaczyna sympatyzować z oprawcą , a nawet może zacząć widzieć go w pozytywnym świetle . Nierzadko ofiara pomaga uciec oprawcy przed policją , nie chce aby zetknęła się ze sprawiedliwością - usprawiedliwia jego zachowanie .
Mechanizm syndromu sztokholmskiego
Istnieje kilka czynników wpływających na rozwój syndromu sztokholmskiego . Pierwszym z nich jest poczucie bezradności i zagrożenia życia , które skłania ofiarę do szukania jakiejkolwiek formy przetrwania . W takiej sytuacji ucieczka czy opór mogą być postrzegane jako bardziej niebezpieczne niż poddanie się .