Witajcie w epoce, w której wszyscy jesteśmy main characterami. Przynajmniej tak twierdzi TikTok, Instagram i kilka podcastów prowadzonych przez ludzi, którzy codziennie piją matchę i cytują Nietzschego między łykami sojowego latte.
W skrócie- narracja main character to sposób myślenia o swoim życiu jak o filmie, w którym, jak sama nazwa wskazuje, jesteśmy głównym bohaterem. Kamera zawsze podąża za nami. Nawet kiedy zrobimy coś totalnie żenującego albo krzywdzącego- to przecież tylko tzw. character development. Romantyzujemy poranną kawę, spacer po mieście przy melancholijnej piosence w słuchawkach … Nawet łzy po sprawdzianie z matmy mają swój urok. W końcu każde arcydzieło ma swoje dramatyczne momenty, prawda?
Ten sposób patrzenia na świat ma coś z egzystencjalizmu- świat nie daje nam sensu z góry, więc sami musimy go sobie wymyślić. Jean-Paul Sartre pisał, że „ człowiek jest skazany na wolność”. Przekładając to z filozoficznego na nasze, nic nie jest nam dane, ale możemy, a nawet musimy tworzyć siebie w działaniu. I właśnie w tym duchu działa wielu dzisiejszych main characters. Nie czekają, aż coś im się przydarzy, tylko starają się widzieć sens i piękno w nawet najbardziej zwyczajnym dniu. To trochę jakby powiedzieć-“ skoro nie ma gotowego scenariusza, to napiszę własny, najlepiej z dobrym soundtrackiem i efektem rozmytego światła o zachodzie słońca”.