Ένα σημαντικό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ο κύκλος ανάπτυξης .
Το μανιτάρι ξεκινά ως σπόριο. Τα σπόρια είναι πολύ μικρά για να τα δει κανείς μεμονωμένα, με γυμνό μάτι. Μπορούμε να δούμε συστάδες σπορίων. Και το μέρος του μανιταριού που βλέπουμε είναι το μέρος που χρησιμοποιείται για να εξαπλώσει τον σπόρο. Είναι το φαλλικό τμήμα του μανιταριού. Το ίδιο το σώμα του μανιταριού είναι το μυκήλιο που βρίσκεται πάνω από την γη και που συνδέεται στις ρίζες του δέντρου. Οπότε το μανιτάρι προσκολλάται στις ρίζες του δέντρου και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό . Αυτά τα μανιτάρια ζουν σε μια συμβιωτική, μια «μυκοριζική συμβιωτική» σχέση με το δέντρο , βοηθούν το δέντρο, αφού το ταίζουν με θρεπτικές ουσίες και το δέντρο τα ταίζει επίσης με θρεπτικές ουσίες , οπότε ζουν σε αρμονία το ένα με το άλλο κι έτσι αυτά τα μανιτάρια φαίνονται σαν το καρποφόρο τμήμα του δέντρου.
Ακριβώς όπως η φύση έχει ανάγκη από το δέντρο να βγάλει μήλα, έτσι υπάρχει και η ανάγκη ώστε τα δέντρα να βγάζουν αυτά τα μανιτάρια.
,
Το Amanita muscaria είναι ένα από τα μανιτάρια που φαίνεται να μοιάζει με αυγό σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης. Είναι λευκό, και πιο πάνω βλέπετε το κόκκινο σκουφάκι του μανιταριού να ξεπροβάλλει. Αυτό απο το οποιο ξεπροβάλλει λέγεται καθολικό πέπλο, άρα το καθολικό πέπλο σκίζεται για να αποκαλύψει το κόκκινο καπέλο του μανιταριού .Έτσι, καθώς σκίζεται το πέπλο, το καπέλο του μανιταριού μεγαλώνει όλο και περισσότερο αφήνοντας αυτά τα υπολείμματα, τα άσπρα σημάδια πάνω στο μανιτάρι. Αυτό λοιπόν είναι το αρσενικό τμήμα του μανιταριού. Αυτό τα στάδιο ανάπτυξης του θεωρείται το αρσενικό φαλλικό στάδιο, καθώς βλέπει κανείς το μανιτάρι να δυναμώνει όλο και περισσότερο. Οπότε το καπέλο του μανιταριού βρίσκεται εντελώς έξω από το πέπλο του, και το πέπλο του μανιταριού έχει προσκολληθεί τώρα στο χείλος του καπέλου του, κρύβοντας τα σπάραχνα του μανιταριού καθώς το καπέλο του μανιταριού μεγαλώνει όλο και περισσότερο, αυτό το καθολικό πέπλο δεν μπορεί να τεντωθεί άλλο και αρχίζει να σκίζεται , αυτό θεωρείται η περιτομή του. μανιταριού..
Καθώς το μανιτάρι μεγαλώνει, το καθολικό πέπλο αποχωρίζεται τελείως από το κάτω μέρος του καπέλου, πέφτει, και κρέμεται από το μίσχο του μανιταριού σαν φούστα. Το Amanita muscaria θα συνεχίσει να μεγαλώνει προς τα πάνω, ισιώνοντας σαν ένα μικρό τραπέζι. Ας έχει κανείς υπόψην ότι οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης ήταν (ή είναι, οι Ιππότες που εξελίχθηκαν στους Ιππότες του τάγματος των Ναϊτών, των Ιπποτών του Ναού), οι φύλακες και υπερασπιστές του Αγίου Δισκοπότηρου. Είναι σημαντικό να το θυμάται αυτό κανείς γιατί το επόμενο στάδιο στον κύκλο ανάπτυξης του είναι το στάδιο του ποτηριού ή δισκοπότηρου. Το καπέλο του μανιταριού συνεχίζει να γυρίζει προς τα πάνω και το καπέλο μετατρέπεται κάπως σε ποτήρι ή δισκοπότηρο που συχνά κρατά την πρωινή δροσιά ή την βροχή,κάποιες από τις ψυχεδελικές ουσίες εξάγονται από το μανιτάρι και μεταφέρονται στο νερό. Συνεπώς, το νερό αποκτά κόκκινο χρώμα, σαν αίμα. ενώ μέρος από το ζωηρό κόκκινο χρώμα στο καπέλο του μανιταριού «αιμορραγεί» στο νερό. Αυτό, μεταξύ άλλων θα ξεθωριάσει το μανιτάρι και από ζωηρό κόκκινο θα γίνει πορτοκαλί , πορτοκαλοκίτρινο ή πορτοκαλοχρυσαφί .
Το Amanita muscaria παρομοιαζεται επίσης με το μυθολογικό Φοίνικα.
Ο Φοίνικας γεννιέται από τις στάχτες του, αλλά δεν θα ζήσει ποτέ για να αφήσει την φωλιά του. Καθώς, όταν σηκώνει τα φτερά του σε μια απόπειρα να πετάξει, πιάνει φωτιά και καταβροχθίζει τον εαυτό του, αφήνοντας πίσω του μονάχα τις ίδιες του τις στάχτες κι έτσι ο κύκλος συνεχίζεται.
Το A. muscaria σε τομή, μοιάζει με ένα πουλί με κόκκινα φτερά.
Καθώς ο Φοίνικας σηκώνει τα φτερά του σε μια προσπάθεια να πετάξει
πιάνει φωτιά που το καταβροχθίζει όπως το μανιτάρι γρήγορα αποσυντίθεται, δεν αφήνει τίποτα πίσω του παρά μόνο τις ίδιες του τις στάχτες , εκατομμύρια σπόρια και τριχοειδή μυκήλια που είναι συνδεδεμένα στις ρίζες του δέντρου που μεγαλώνουν κάτω από τη γη. Καθώς ο κύκλος συνεχίζεται, τα σπόρια του μανιταριού λειτουργούν όπως και ο σπόρος που φαίνεται να φυτεύει τον εαυτό του στο ίδιο μέρος ξανά και ξανά...
Aυτές οι ιστορίες φαίνεται οτι τελικά δημιουργήθηκαν για να εξαπλωθεί η γνώση αυτού του τύπου ή για να παραμείνουν στα βάθη των αιώνων.