Έχεις δώσει τραγούδια σου σε καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Μαζωνάκης, η Έλενα Παπαρίζου, η Πάολα, ο Αντώνης Ρέμος και τόσοι άλλοι. Με ποιον τρόπο επιλέγεις σε ποιους καλλιτέχνες θα δώσεις τα τραγούδια σου;
Τους επιλέγει το ίδιο το τραγούδι. Είναι καρμικό. Το «Ανεμοδαρμένα ύψη» πχ το ακούσανε 5 άτομα και τελικά το είπε η Καίτη Γαρμπή. Το απέρριψαν 4 άτομα για να το πει η Καίτη Γαρμπή. Του ενός του βρωμούσε, του άλλου δεν του άρεσε, ο άλλος θεώρησε ότι είναι αποτυχία αλλά η Καίτη το λάτρεψε.
Έχεις μετανιώσει ποτέ για κάποιο τραγούδι που έδωσες; Δηλαδή να πεις «εγώ θα το έκανα επιτυχία» ή να σκεφτείς ότι ταίριαζε καλύτερα στη δική σου φωνή;
Όχι. Ποτέ.
Είναι κάποια τραγούδια σου, αρκετά μπορώ να πω, που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή. Εμένα ας πούμε το «Χαράματα» και το «Ώρα Μηδέν» τα έχω μέσα μου, από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Είναι αυτός ο σκοπός σου; Να γράφεις δηλαδή τραγούδια που να ξυπνούν κάτι στον ακροατή ή σου βγαίνει αυθόρμητα;
Το τραγούδι είναι θέμα αισθητικής. Ο κάθε συνθέτης και ο κάθε στιχουργός και ο κάθε καλλιτέχνης επιλέγει σύμφωνα με τη δική αισθητική. Δεν είναι τυχαίο εν τέλει το γεγονός ότι ο κάθε τραγουδιστής έχει το προσωπικό του στυλ και ύφος στη δισκογραφία ακόμα και αν δεν γράφει ο ίδιος τα τραγούδια. Το τραγούδι είναι θέμα αισθητικής. Αυτή είναι η αισθητική μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Με την Βραχάλη ας πούμε γράφουμε με κλειστά τα μάτια, δεν ξέρω γιατί. Με άλλους στιχουργούς, εξαιρετικούς συναδέλφους, δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη. Με την Ελεάννα κάθομαι σε μία καρέκλα και από ένα στίχο που δεν είναι έτοιμος ή από μία λέξη βγαίνει ένα ολόκληρο τραγούδι.Και βγαίνει με τρόπο απερίγραπτα κουλό. Δηλαδή εκεί που κάθομαι ας πούμε και μιλάμε, μπορεί να μου πει την ατάκα «Μη Μιλάς» και να της πω εγώ «αυτό γίνεται τραγούδι, το ξέρεις» και να μου πει «ωραία, να το κάνουμε ερωτικό, να το κάνουμε έτσι, να το κάνουμε αλλιώς» και το κομμάτι γίνεται μέσα σε 5 λεπτά και είναι αυτό που ακούς. Είναι χημείες ανθρώπων. Όπως ας πούμε υπάρχουν οι ερωτικές χημείες, μπορεί να έχεις δίπλα σου μια θεά αντικειμενικά και να σε αγγίζει και να μην νιώθεις τίποτα και μπορεί μία άλλη, που να μην αρέσει σε κανέναν και να αρέσει μόνο σε εσένα ή να μην αρέσει ούτε σε εσένα αλλά να σε αγγίζει και να σου σηκώνεται η τρίχα, παθαίνεις σοκ. Ξέρεις είναι τελείως υποκειμενικό. Δεν είναι όλοι για όλους, είναι χημείες αυτά. Με τον Σούμκα, δεν ακούω τα κομμάτια, πηγαίνω κατευθείαν και τα τραγουδάω στο στούντιο. Την εισαγωγή του «Ώρα Μηδέν» δεν την έχω γράψει εγώ, είναι σύνθεση του Χρήστου, δεν ήταν δική μου ιδέα. Είναι θέμα χημείας, δεν ξέρω αν ο Χρήστος μπορεί να έχει χημεία με άλλους, με εμένα έχει.
PAGE 12 | MUSICPAPER