naam opsporen van de President van
het Hof en hem een brief schrijven. Ik
kreeg al snel antwoord van zijn assistent: mijn rechten waren niet geschonden, ik was niet buiten de wet
gesteld, ik kon erven en behoorde tot
mijn familie, dus werd mijn klacht
afgewezen.
Als dat zo zit, dacht ik, dan is er wel
iemand waar naar geluisterd moet
worden: mijn dochter. Dat kind was
ondertussen tien maanden oud, maar
ze had een moeder die kon schrijven
en dat deed ze in haar naam.
Ik zette me aan mijn keukentafel,
nam een pen en begon: ‘Dames en he-
Universiteit van Leuven gespecialiseerd in familierecht.
‘Dus jij hebt een proces tegen België
ingeleid in Straatsburg? Bravo!’ zo begroette ze me bij onze eerste ontmoeting. Daar waar ik werd omschreven
als een vrije geest, was Moni principieel tegen het huwelijk.
‘Ja, ze beginnen me inmiddels serieus te nemen,’ zei ik. Ze bood direct
aan me te vertegenwoordigen.
Het belangrijkste waar we op stuitten was een erfenis van Napoleon. ‘In
1804 heeft hij in het familierecht laten
vastleggen dat de man gezinshoofd is
en dat de vrouw bij haar huwelijk on-
In afwachting van het proces in Straatsburg
– en dat kon jaren duren – moest ik ondertussen
wel oppassen dat ik mijn kind niet kwijtraakte.
ren, ik ben een baby van tien maanden
en leg een klacht neer tegen België.’
Alexandra eindigde haar brief met te
zeggen dat een kindje van haar leeftijd
op hun hulp rekende. Een reporter van
De Standaard sprong op het nieuws
en andere media volgden, wereldwijd.
Niet lang daarna kreeg ik een bruine
enveloppe met daarin een brief ondertekend door A.B. McNulty, de President
van het Hof voor de Rechten van de
Mens in Straatsburg himself, die me
vertelde dat het erop leek dat Alexandra inderdaad in haar rechten geschonden was en ik eigenlijk ook. Hij verklaarde onze klacht ontvankelijk.
Ik was helemaal niet thuis in de
rechtspraak, dus ik was erg blij toen
ik in contact kwam met Moni Van
Look, een juriste van de Katholieke
64
bekwaam wordt verklaard,’ legde
Moni me uit. ‘Kinderen geboren buiten het huwelijk hebben weinig of
geen rechten.’ Die wet was in 1973 nog
altijd geldig in België, maar ook in Italië en tot kort daarvoor in Duitsland,
Nederland, Frankrijk, en Zwitserland.
‘Het is bijna hallucinant dat er gedurende anderhalve eeuw niemand
heeft opgemerkt welk onrecht kinderen door die verouderde wetgeving is
aangedaan,’ merkte ik op.
In afwachting van het proces in
Straatsburg – en dat kon jaren duren
– moest ik ondertussen wel oppassen
dat ik mijn kind niet kwijtraakte. Op
aandringen van Moni zocht en vond
ik een vriend die niet gebonden was
en die ik vertrouwde. Hij zou Alexandra erkennen. Zo liep ze voorlopig
readersdigest.nl 04/13