geen gevaar meer. Hoewel we voortdurend in de belangstelling van de
media stonden, kon ons leven redelijk
zijn normale gang gaan.
In juli 1978 werden Moni en ik uitgenodigd om onze zaak te komen verdedigen voor het Hof in Straatsburg. In de
enorme entreehal liepen enkel heren
in toga. Er was geen vrouw te bekennen. Er waren sowieso geen niet-juristen te zien. Iedereen liep ons onverschillig voorbij.
We ontdekten bij de rechtszaal een
enorm paneel met daarop geschreven
‘Paula et Alexandra Marckx contre la
Belgique’ (Paula en Alexandra Marckx
tegen België). Binnen wachtte ons een
formele ruimte met veel hout en lambriseringen. Genoeg om elk vertoon
van enthousiasme in de kiem te smoren.
Er klonk wat gerommel en geroezemoes. Toen betraden de achttien
rechters in een lange rij de zaal. Gestoken in lange beige toga’s met een
rood lint om de lendenen en een soort
vierkant professorhoedje op het
hoofd, schreden deze heren zwijgend
en met strak gezicht naar hun stoelen.
Ik vond ze stokoud en dacht nooit
dat die grijsaards mijn kant zouden
kiezen. Het verbeterde er niet op toen
ik er een tijdens de pleidooien in slaap
zag sukkelen.
Maar Moni deed het schitterend. Ik
herinner mij vooral dat ze met het argument kwam dat in Europa op dat
ogenblik meer ongehuwde moeders
kinderen ter wereld brachten dan gehuwde. En dat het huwelijk in vrije val
was. Van 7,7 tot 5,7 per duizend van de
Europese bevolking. Maar bovenal
benadrukte ze dat vrouwen het recht
hebben kinderen te baren en dat niemand het recht had hen dat te ontzeggen. Of ze nu gehuwd waren of niet.
Het was in ieder geval vurig genoeg
om de slapende rechter te wekken.
Op 13 juli 1979 viel de uitspraak.
België werd in het ongelijk gesteld en
moest zijn wetten terzake aanpassen.
Ook de andere landen zouden volgen.
Dat kleine ukkepukkie en haar koppige moeder hadden na zes jaar procederen juridische wereldgeschiedenis geschreven.
Ik geef nog regelmatig lezingen in
universiteiten over mijn onwaarschijnlijke avontuur. Ik word voorgesteld als
een zeer moedige en geëmancipeerde
vrouw, maar ik vind dat wat ik gedaan
heb helemaal niets met moed te maken
heeft. Ik heb enkel mijn probleem opgelost met de middelen die op mijn
weg kwamen. Het was de logica zelve.
Zoiets kan iedereen.
En Alexandra? Zoals ik me had
voorgenomen reisde ze van kinds af
aan met mij de wereld rond. Had ik
een afspraak, hoe belangrijk deze ook
was, ik nam haar mee. Dat haar naam
voor altijd verbonden zal blijven aan
het lot van ongehuwde moeders en
hun kinderen vindt ze wel ?jn, maar
ze ligt er niet van wakker.
Onwettige kinderen? Die zijn er al
lang niet meer. n
Paula Marckx is 87 jaar en werkt nog
altijd als journaliste. Momenteel schrijft
ze de biografie van de Amerikaans/
Vlaamse charmezanger Tony Sandler.
65