Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 407

405
polo feito de que a súa familia política posuía fábricas de vidro que lle
permitiron dispor de medios industriais na súa produción. As súas estan-
cias en Bos Aires e logo en Madrid, en Berkeley ou en Holanda, enténdense
xa nese contexto de creadores formados no eido internacional, e que neste
caso favorece a evolución da arte cerámica.

Artistas dunha segunda xeración galega como Emilia Guimeráns
segue a liña de experimentar amplamente co material cerámico e as
novas tecnoloxías aplicadas no ecwc. Non obstante, no caso concreto
desta creadora, hai que destacar que o seu contacto coa esencialidade da
cerámica xaponesa foi directa e fundamental, pois se formará en Xapón no
taller de Ito Atsuko en Sugitami. De todos os xeitos Sargadelos, La Bisbal
de Girona, a Fundación Lloréns Artigas ou o traballo como asistente de
Yuhki Tanaka no Museo del Cantir de Barcelona formaron parte de forma-
ción e traballo que logo traducirá ás súas obras. As súas pezas se exhibiron
en lugares como Tokoname, Holanda, cerco de Zaragoza, con presenza
en numerosas bienais e trienais internacionais de cerámica.

A influencia da cerámica xaponesa, que goza dunha idade
milenaria, abre as portas aos ceramistas á experimentación co elemento
natural: estampados no barro, uso da cinza, síntese das formas e procura
da esencialidade. É este influxo o que provoca eses cambios de rumbo,
eses achados na materia que favorecen o xurdimento da peza cerámica
artística, tamén no contexto galego.

O labor docente de Emilia Guimeráns na Escola de cerámica
de Nigrán inflúe na difusión da cerámica artística e utilitaria, organi-
zando encontros internacionais entre artistas e ceramistas para permitir o
intercambio e o coñecemento. Nese labor é importante tamén o seu papel
como formadora de novos creadores ou a proximidade e posibilidades
que lle ofrece a estes artistas para achegarse á cerámica como material
expresivo ou artístico. Difunde tamén a cerámica xaponesa desde Nigrán,
organizando actividades como a Semana Raku, que lle permite dar a coñe-
cer a tradición cerámica xaponesa dos séculos xv e xvi.

O seu paso polo ecwc tamén supuxo un cambio de rumbo
na súa obra, pois o perfeccionamento da técnica lle permitiu tensar os
conceptos, entre o poético e o xogo, marcando intencionadamente as
imperfeccións como pegada da artista. A súa referencia á natureza resulta
palpable nas súas obras, pero en ocasións o elemento natural se carga dos
sedimentos da experiencia vital, algo que tamén lles transmite ás súas
superficies irregulares, curvas, manipuladas para logo ser abandonadas.

Miguel Vázquez pertence tamén a esa segunda xeración de
artistas cerámicos que inician un percorrido formativo e vital de conexións
exteriores e influxos diversos. Desde Sargadelos, pasando pola escola La
Bisbal de Girona, ao propio ecwc no ano 1993. Foi nomeado membro da
Academia Internacional de Cerámica en Suíza, a comezos do novo século.
Alén dos encontros e distanciamentos co orgánico na súa evolución, o
interese arquitectónico, espacial, está constantemente presente nas series