Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 171

169 CUENCO ENGOBE ROJO LUCENSE TIPO ES1 • • • • • • • Procedencia: Lucus Augusti Lugar de depósito: Servicio de Arqueología. Concello de Lugo Cronología: Romano. 1.ª ½ s. i d. c. Material: Arcilla Técnica: Torno Dimensiones: 12,6 × 21,8 cm El cuenco carenado de borde horizontal moldurado, engobado por su cara interior, borde y parte superior de la cara exte- rior, se produjo en las alfarerías lucenses durante un período muy breve —último cuarto del siglo i d. c.–mediados del ii d. c.— (alcorta, 2001: 312-324, alcorta y bartolomé, 2012: 713-714, alcorta et alii, 2014: 431-436, alcorta et alii, 2015: 80-85, bartolomé, 2015: 356-357) con una pasta anaranjada, arenosa, micácea, de corte irregular, con pequeños desgra- santes de cuarzo y el engobe muy denso. Son cuencos de función polivalente, tanto para la cocina (algunos muestran marcas de quemaduras u horneado) como para servicio de mesa. Al igual que los platos/fuentes es2 (alcorta, 2001: 312-324; alcorta y bartolomé, 2012: 714, alcorta et alii, 2014: 431-436, alcorta et alii, 2015: 80-85, bartolomé, 2015: 352-353), muestran una característica inusual: la presencia ocasional de sellos en sus bases, comparables por forma y tipo epigráfico a los de la Terra sigillata. Estas marcas corresponden a los talleres de qvinti, rvfiani, satvrnini, gbclav, rvfi, capito, secvn o lati (alcorta, 2001: 312-324, bartolomé, 2015: 351-360, morais et alii, 2015: 53-66). Su distribución en este período tan breve alcanzó a la totalidad del convento lucense y se extendió hacia el sur, donde se localizaron diversos ejemplares en varios yacimientos en el convento braca- rense, sobre todo en su capital Bracara CUNCO ENGOBE VERMELLO LUCENSE TIPO ES1 • Procedencia: Lucus Augusti • Lugar de depósito: Servizo de Arqueoloxía. Concello de Lugo • Cronoloxía: Romano. 1.ª ½ s. i d .c. • Material: Arxila • Técnica: Torno • Dimensións: 12,6 × 21,8 cm O cunco careado de bordo horizontal mol- durado, engobado pola súa cara interior, bordo e parte superior da cara exterior, produciuse nas olerías lucenses durante un período moi breve —último cuarto do século i d. de c.-mediados do ii d. c.— (alcorta, 2001: 312-324, alcorta e bartolomé, 2012: 713-714, alcorta et alii, 2014: 431-436, alcorta et alii, 2015: 80-85, bartolomé, 2015: 356-357), cunha pasta alaranxada, areosa, micácea, de corte irregular, con pequenos desgra- xantes de cuarzo e o engobe moi denso. Son cuncos de función polivalente, tanto para cociña (algúns aparecen con marcas de queimado ou enfornado) coma para servizo de mesa. Ao igual ca os pratos/fontes es2 (alcorta, 2001: 312-324; alcorta e bartolomé, 2012: 714, alcorta et alii, 2014: 431-436, alcorta et alii, 2015: 80-85, bartolomé, 2015: 352-353), amosan unha característica inusual: a presenza ocasional de selos nas súas bases, comparables por forma e tipo epi- gráfico aos da Terra sigillata. Estas mar- cas corresponden aos talleres de qvinti, rvfiani, satvrnini, gbclav, rvfi, capito, secvn ou lati (alcorta, 2001: 312-324, bartolomé, 2015: 351-360, morais et alii, 2015: 53-66). A súa distribución neste período tan breve alcanzaría a totalidade do con- vento lucense, chegaría cara ao sur, onde se localizaron diversos exemplares en varios xacementos, ao convento braca- rense, sobre todo na súa capital Bracara