Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 171
169
CUENCO ENGOBE ROJO
LUCENSE TIPO ES1
•
•
•
•
•
•
•
Procedencia: Lucus Augusti
Lugar de depósito: Servicio de
Arqueología. Concello de Lugo
Cronología: Romano. 1.ª ½ s. i d. c.
Material: Arcilla
Técnica: Torno
Dimensiones: 12,6 × 21,8 cm
El cuenco carenado de borde horizontal
moldurado, engobado por su cara interior,
borde y parte superior de la cara exte-
rior, se produjo en las alfarerías lucenses
durante un período muy breve —último
cuarto del siglo i d. c.–mediados del ii d.
c.— (alcorta, 2001: 312-324, alcorta
y bartolomé, 2012: 713-714, alcorta et
alii, 2014: 431-436, alcorta et alii, 2015:
80-85, bartolomé, 2015: 356-357) con
una pasta anaranjada, arenosa, micácea,
de corte irregular, con pequeños desgra-
santes de cuarzo y el engobe muy denso.
Son cuencos de función polivalente,
tanto para la cocina (algunos muestran
marcas de quemaduras u horneado) como
para servicio de mesa.
Al igual que los platos/fuentes es2
(alcorta, 2001: 312-324; alcorta y
bartolomé, 2012: 714, alcorta et alii,
2014: 431-436, alcorta et alii, 2015:
80-85, bartolomé, 2015: 352-353),
muestran una característica inusual: la
presencia ocasional de sellos en sus bases,
comparables por forma y tipo epigráfico
a los de la Terra sigillata. Estas marcas
corresponden a los talleres de qvinti,
rvfiani, satvrnini, gbclav, rvfi, capito,
secvn o lati (alcorta, 2001: 312-324,
bartolomé, 2015: 351-360, morais et
alii, 2015: 53-66).
Su distribución en este período tan
breve alcanzó a la totalidad del convento
lucense y se extendió hacia el sur, donde
se localizaron diversos ejemplares en
varios yacimientos en el convento braca-
rense, sobre todo en su capital Bracara
CUNCO ENGOBE VERMELLO
LUCENSE TIPO ES1
• Procedencia: Lucus Augusti
• Lugar de depósito: Servizo de
Arqueoloxía. Concello de Lugo
• Cronoloxía: Romano. 1.ª ½ s. i d .c.
• Material: Arxila
• Técnica: Torno
• Dimensións: 12,6 × 21,8 cm
O cunco careado de bordo horizontal mol-
durado, engobado pola súa cara interior,
bordo e parte superior da cara exterior,
produciuse nas olerías lucenses durante
un período moi breve —último cuarto do
século i d. de c.-mediados do ii d. c.—
(alcorta, 2001: 312-324, alcorta e
bartolomé, 2012: 713-714, alcorta et
alii, 2014: 431-436, alcorta et alii, 2015:
80-85, bartolomé, 2015: 356-357),
cunha pasta alaranxada, areosa, micácea,
de corte irregular, con pequenos desgra-
xantes de cuarzo e o engobe moi denso.
Son cuncos de función polivalente,
tanto para cociña (algúns aparecen con
marcas de queimado ou enfornado) coma
para servizo de mesa.
Ao igual ca os pratos/fontes es2
(alcorta, 2001: 312-324; alcorta e
bartolomé, 2012: 714, alcorta et alii,
2014: 431-436, alcorta et alii, 2015:
80-85, bartolomé, 2015: 352-353),
amosan unha característica inusual: a
presenza ocasional de selos nas súas
bases, comparables por forma e tipo epi-
gráfico aos da Terra sigillata. Estas mar-
cas corresponden aos talleres de qvinti,
rvfiani, satvrnini, gbclav, rvfi, capito,
secvn ou lati (alcorta, 2001: 312-324,
bartolomé, 2015: 351-360, morais et
alii, 2015: 53-66).
A súa distribución neste período tan
breve alcanzaría a totalidade do con-
vento lucense, chegaría cara ao sur, onde
se localizaron diversos exemplares en
varios xacementos, ao convento braca-
rense, sobre todo na súa capital Bracara