Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 165

163 HORNO DE CASTROMAO • Procedencia: Castromao, Ourense • Lugar de depósito: Museo Arqueolóxico e Provincial de Ourense • Cronología: Castreño. 400–201 a. c. • Material: Arcilla • Técnica: modelado por rollos o placas, cocción oxidante, engobado • Dimensiones: 36,5 × 59 cm • Peso: 40 kg Esta pieza es la más completa aparecida hasta hoy. Consta de dos partes. La parrilla, circular (entre 60-80 cm de diámetro), con un grosor entre 2,5-7 cm a una altura de 20-36 cm. Puede tener un número variable de perforaciones, con sec- ción cónica. La superficie exterior presenta abundante huella de helechos (posible- mente Pteridium aquilinum) y señales de haber estado expuesta al fuego. La campana, de la que solo conser- vamos fragmentos sueltos, por lo que su reconstrucción es hipotética. En la de Castromao no se conserva la parte de la chimenea, pero sí aparecieron fragmentos de esta en Castrovite o Barán. Hasta un estudio realizado en el 2013 (Rey et al.), la opinión era que ambas partes formaban una cámara completa. Tras el estudio se consideró que las dos son independientes. El diámetro de ambas (57-61 cm) coincide lo necesario como para poder unirse, pero en lo que respecta a la supuesta cubierta se arquea hacia dentro y la huella del fuego aparece en los extremos opuestos en cada parte, cuando tendría que proyectarse hacia arriba en una misma dirección. En general, la factura de las paredes posiblemente use la técnica de placas, churros, o ambas. La pasta posee desgra- santes gruesos del propio barro sin cernir. Los acabados de las paredes pueden ir de descuidados a cuidados. La parrilla del Castromao aparece decorada en la parte superior por un espigado. FORNO DE CASTROMAO • Procedencia: Castromao, Ourense • Lugar de depósito: Museo Arqueolóxico e Provincial de Ourense • Cronoloxía: Castrexo. 400–201 a. c. • Material: Arxila • Técnica: Modelado por rolos ou placas, cocción oxidante, engobado • Dimensións: 36,5 × 59 cm • Peso: 40 kg Esta peza é a máis completa aparecida ata hoxe. Consta de dúas partes. A grella, circular (entre 60-80 cm de diámetro), cun grosor entre 2,5-7 cm a unha altura de 20-36 cm. Pode ter un número variable de perforacións, con sec- ción cónica. A superficie exterior presenta abundante pegada de fentos (posible- mente Pteridium aquilinum) e sinais de ter estado exposto ao lume. A campá, da que só conservamos fragmentos soltos polo que a súa recons- trución é hipotética. Na de Castromao non se conserva a parte da cheminea, pero si apareceron fragmentos desta en Castrovite ou Barán. Ata un estudo realizado no 2013 (Rey et al.), a opinión era de que ambas as partes formaban unha cámara completa. Tras o estudo considerouse que ambas as partes son independentes. O diámetro de ambas (57-61 cm) coincide o necesa- rio como para poder unirse, pero no que respecta á suposta cuberta arquéase cara a dentro e a pegada do lume aparece no extremos opostos en cada parte, cando tería que proxectarse cara arriba nunha mesma dirección. En xeral, a factura das paredes posible- mente use a técnica de placas, churros, ou ambas. A pasta posúe desgraxantes grosos do propio barro sen peneirar. Os acabados das paredes poden ser de descoidados a coidados. A grella do Castromao aparece decorada na parte superior por un espigado.