Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 165
163
HORNO DE CASTROMAO
• Procedencia: Castromao, Ourense
• Lugar de depósito: Museo Arqueolóxico
e Provincial de Ourense
• Cronología: Castreño. 400–201 a. c.
• Material: Arcilla
• Técnica: modelado por rollos o placas,
cocción oxidante, engobado
• Dimensiones: 36,5 × 59 cm
• Peso: 40 kg
Esta pieza es la más completa aparecida
hasta hoy. Consta de dos partes.
La parrilla, circular (entre 60-80 cm de
diámetro), con un grosor entre 2,5-7 cm a
una altura de 20-36 cm. Puede tener un
número variable de perforaciones, con sec-
ción cónica. La superficie exterior presenta
abundante huella de helechos (posible-
mente Pteridium aquilinum) y señales de
haber estado expuesta al fuego.
La campana, de la que solo conser-
vamos fragmentos sueltos, por lo que su
reconstrucción es hipotética. En la de
Castromao no se conserva la parte de la
chimenea, pero sí aparecieron fragmentos
de esta en Castrovite o Barán.
Hasta un estudio realizado en el 2013
(Rey et al.), la opinión era que ambas
partes formaban una cámara completa.
Tras el estudio se consideró que las dos
son independientes. El diámetro de ambas
(57-61 cm) coincide lo necesario como
para poder unirse, pero en lo que respecta
a la supuesta cubierta se arquea hacia
dentro y la huella del fuego aparece en los
extremos opuestos en cada parte, cuando
tendría que proyectarse hacia arriba en
una misma dirección.
En general, la factura de las paredes
posiblemente use la técnica de placas,
churros, o ambas. La pasta posee desgra-
santes gruesos del propio barro sin cernir.
Los acabados de las paredes pueden ir
de descuidados a cuidados. La parrilla del
Castromao aparece decorada en la parte
superior por un espigado.
FORNO DE CASTROMAO
• Procedencia: Castromao, Ourense
• Lugar de depósito: Museo Arqueolóxico
e Provincial de Ourense
• Cronoloxía: Castrexo. 400–201 a. c.
• Material: Arxila
• Técnica: Modelado por rolos ou placas,
cocción oxidante, engobado
• Dimensións: 36,5 × 59 cm
• Peso: 40 kg
Esta peza é a máis completa aparecida
ata hoxe. Consta de dúas partes.
A grella, circular (entre 60-80 cm de
diámetro), cun grosor entre 2,5-7 cm a
unha altura de 20-36 cm. Pode ter un
número variable de perforacións, con sec-
ción cónica. A superficie exterior presenta
abundante pegada de fentos (posible-
mente Pteridium aquilinum) e sinais de ter
estado exposto ao lume.
A campá, da que só conservamos
fragmentos soltos polo que a súa recons-
trución é hipotética. Na de Castromao
non se conserva a parte da cheminea,
pero si apareceron fragmentos desta en
Castrovite ou Barán.
Ata un estudo realizado no 2013 (Rey
et al.), a opinión era de que ambas as
partes formaban unha cámara completa.
Tras o estudo considerouse que ambas
as partes son independentes. O diámetro
de ambas (57-61 cm) coincide o necesa-
rio como para poder unirse, pero no que
respecta á suposta cuberta arquéase cara
a dentro e a pegada do lume aparece no
extremos opostos en cada parte, cando
tería que proxectarse cara arriba nunha
mesma dirección.
En xeral, a factura das paredes posible-
mente use a técnica de placas, churros,
ou ambas. A pasta posúe desgraxantes
grosos do propio barro sen peneirar.
Os acabados das paredes poden ser
de descoidados a coidados. A grella do
Castromao aparece decorada na parte
superior por un espigado.