Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 169

167 Las piezas de esta tradición alfarera son de un buen nivel tecnológico. Tienen un aspecto frágil, con preferencia por las tonalidades oscuras, y superficies bruñidas o recubiertas por engobes. Dentro de la fase media/hierro ii (iv-ii a. c.), las vasijas tipo Castromao muestran una fuerte entidad, junto con las tipo Cameixa y Forca. Las Castromao repi- ten un patrón morfológico como el de la pieza expuesta, aunque pueden presentar a lo largo del tiempo variaciones en la decoración. El uso de estas piezas, por su pequeño tamaño, fácil manejo con la palma de la mano y decoración visible, hace pensar en un vaso que podría estar en movimiento. La falta de restos de hollín indica que no estuvo expuesto al fuego. El desgaste advertido en el borde y en el fondo mues- tran que tuvo un uso prolongado. Del contexto solo poseemos informa- ción sobre el yacimiento del que procede, pero no disponemos de más registro arqueológico. Dependemos de su estilo decorativo para su posible datación. El desplazamiento de los acanalados hacia el cuerpo, con ausencia de estampado, y la fina manufactura llevan a pensar que su datación se encuentra más próxima al cambio de era (s. ii a. c.– i d. c.) que a los inicios de esta tradición alfarera. La conservación casi perfecta apunta a un ambiente original de uso, o a un ambiente posdeposicional poco alterado. As pezas desta tradición oleira son dun bo nivel tecnolóxico. Teñen un aspecto fráxil, con preferencia polas tonalidades escuras, superficies brunidas ou recubertas por engobes. Dentro da fase media/ferro ii (iv-ii a. c.), as vasillas tipo Castromao teñen unha forte entidade, xunto coas tipo Cameixa e Forca. As Castromao repiten un patrón morfolóxico como o da peza exposta, aínda que pode presentar ao longo do tempo variacións na decoración. O uso destas pezas, polo seu pequeno tamaño, fácil manexo coa cunca da man, decoración visible, fai pensar nun vaso que podería estar en movemento. A falta de restos de feluxe indica que non estivo exposta ao lume. O desgaste advertido no bordo e no fondo amosan que tivo un uso prolongado. Do contexto só temos información do xacemento do que procede, pero non temos máis rexistro arqueolóxico. Contamos co seu estilo decorativo para a súa posible datación. O desprazamento dos acanalados cara ao corpo, coa ausen- cia de estampado e a fina manofactura, fai pensar que a súa datación é máis próxima ao cambio de era (s. ii a. c.– i d. c.) que aos inicios desta tradición oleira. A conservación case perfecta apunta a un ambiente orixinal de uso, ou un ambiente posdeposicional pouco alterado.