Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 169
167
Las piezas de esta tradición alfarera son
de un buen nivel tecnológico. Tienen un
aspecto frágil, con preferencia por las
tonalidades oscuras, y superficies bruñidas
o recubiertas por engobes.
Dentro de la fase media/hierro ii (iv-ii a.
c.), las vasijas tipo Castromao muestran
una fuerte entidad, junto con las tipo
Cameixa y Forca. Las Castromao repi-
ten un patrón morfológico como el de la
pieza expuesta, aunque pueden presentar
a lo largo del tiempo variaciones en la
decoración.
El uso de estas piezas, por su pequeño
tamaño, fácil manejo con la palma de la
mano y decoración visible, hace pensar en
un vaso que podría estar en movimiento.
La falta de restos de hollín indica que no
estuvo expuesto al fuego. El desgaste
advertido en el borde y en el fondo mues-
tran que tuvo un uso prolongado.
Del contexto solo poseemos informa-
ción sobre el yacimiento del que procede,
pero no disponemos de más registro
arqueológico. Dependemos de su estilo
decorativo para su posible datación. El
desplazamiento de los acanalados hacia
el cuerpo, con ausencia de estampado, y
la fina manufactura llevan a pensar que
su datación se encuentra más próxima al
cambio de era (s. ii a. c.– i d. c.) que a los
inicios de esta tradición alfarera.
La conservación casi perfecta apunta
a un ambiente original de uso, o a un
ambiente posdeposicional poco alterado.
As pezas desta tradición oleira son dun bo
nivel tecnolóxico. Teñen un aspecto fráxil,
con preferencia polas tonalidades escuras,
superficies brunidas ou recubertas por
engobes.
Dentro da fase media/ferro ii (iv-ii a.
c.), as vasillas tipo Castromao teñen unha
forte entidade, xunto coas tipo Cameixa
e Forca. As Castromao repiten un patrón
morfolóxico como o da peza exposta,
aínda que pode presentar ao longo do
tempo variacións na decoración.
O uso destas pezas, polo seu pequeno
tamaño, fácil manexo coa cunca da man,
decoración visible, fai pensar nun vaso
que podería estar en movemento. A falta
de restos de feluxe indica que non estivo
exposta ao lume. O desgaste advertido no
bordo e no fondo amosan que tivo un uso
prolongado.
Do contexto só temos información
do xacemento do que procede, pero
non temos máis rexistro arqueolóxico.
Contamos co seu estilo decorativo para a
súa posible datación. O desprazamento
dos acanalados cara ao corpo, coa ausen-
cia de estampado e a fina manofactura, fai
pensar que a súa datación é máis próxima
ao cambio de era (s. ii a. c.– i d. c.) que
aos inicios desta tradición oleira.
A conservación case perfecta apunta
a un ambiente orixinal de uso, ou un
ambiente posdeposicional pouco alterado.