Jedyny taki Dziennik
premiera książki Jadwigi Ankiewicz
„Majdanek 15.I - 17.V.43 r."
Podczas uwięzienia na Majdanku, od stycznia do maja 1943 r., Jadwiga utrwalała swoje obserwacje niemal dzień po dniu. Pisała w zeszycie w jedną linię, używając ołówka. Najprawdopodobniej miała te przedmioty od czasu łapanki w Warszawie 15 stycznia 1943 r. Prowadzenie Dziennika przez tak długi czas w ukryciu wymagało od Jadwigi zarówno ogromnej pomysłowości, jak i determinacji. Posiadanie przyborów do pisania było bowiem za drutami surowo wzbronione, a znalezienie ich przez władze obozowe oznaczało niebezpieczeństwo pobicia lub nawet śmierci. Niezmiernie ważne było również to, że żadna ze współwięźniarek nie zdradziła nadzorczyniom, że dziewczyna prowadzi zapiski.
Pismo Jadwigi jest drobne, a litery lekko zaokrąglone i pochylone w prawo. Warto odnotować, że brakuje widocznych oznak pośpiechu mimo dramatycznego położenia piszącej. Język, którym posługuje się autorka, jest bardzo oszczędny, czasem nawet surowy. Jadwiga nie pisała zbyt często czy wylewnie o tęsknocie za domem i bliskimi, nie żaliła się na swoją sytuację. Interesujące jest także to, że mimo przygnębiającej rzeczywistości, nie pomijała sytuacji, które odbierała jako humorystyczne. Poznajemy nastolatkę, która mimo wojny miała dystans do otaczającej ją rzeczywistości i potrafiła rzeczowo zrelacjonować życie za drutami obozu koncentracyjnego. Niezwykle ciekawe są
Państwowe Muzeum na Majdanku przedstawia najnowszą publikację – „Majdanek 15 I – 17 V 43r. Dziennik” będący niezwykłym świadectwem przeżyć obozowych i jedynym oryginalnym dokumentem pisanym w całości w niemieckim obozie koncentracyjnym. Jego autorką jest 16-letnia Jadwiga Ankiewicz, młoda, zwyczajna dziewczyna, której życie i los symbolizują tragiczne doświadczenia młodego pokolenia Polaków z okresu II wojny światowej.
Jolanta Laskowska, Państwowe Muzeum na Majdanku