społecznościowe to wartościowe źródło docierania do młodzieży.
Z dyskusji poświęconej technologii 3D po raz kolejny wyłania się krótkie, acz niezwykle istotne słowo „jak?” odnoszące się do tego, w jaki sposób technologii nadaje się kontekst i jak się ją wykorzystuje. Uczestnicy dyskusji z uwagą podchodzą do tego, co można, a czego nie da się osiągnąć za pośrednictwem metod cyfrowych. Projekt LediZ zorganizowany na uniwersytecie Ludwig-Maximilian-Universität w Monachium, w który wraz ze swoimi kolegami zaangażowany jest Ernst Hüttl, polega na nagrywaniu świadectw ocalonych z Holokaustu w technologii 3D podczas odpowiadania, każdy z nich, na około 1000 pytań. W trakcie wyświetlania materiału zwiedzający mogą sami zadawać własne pytania. Technologia jest w stanie rozpoznać tysiące wariantów pytań zadanych przy tworzeniu nagrania. Cyfrowy obraz przedstawiający ocalonego udziela adekwatnych odpowiedzi. Hüttl podkreśla, iż jego zespół ostrożnie podchodzi do nazywania tego rodzaju doświadczenia „konwersacją”, ponieważ nie ma możliwości zadawania pytań zwrotnych. Abba Naor odwiedził studio nagrań w Anglii, by wziąć udział w projekcie. Podkreśla, jak ważne jest, by ocaleni osobiście opowiadali swoje historie innym tak długo, jak tylko są w stanie. Wyraża również nadzieję, że to świadectwo cyfrowe pomoże ludziom poznać oraz prawdziwie zaangażować się w jego historię oraz historię Holocaustu. Podkreśla, że poznawanie historii z ust historyka to zupełnie inne doświadczenie niż słuchanie samego ocalonego. Sawicki i Fuchs proponują, by wsparcia uczniom oraz zwiedzającym muzea dostarczać tak, by mogli w pełnym szacunku i z pełną świadomością korzystać ze spotkań z ocalonymi w technologii 3D i VR. Fuchs jest zdania, iż technologie tego rodzaju będą wywierać wpływ na emocje młodych ludzi oraz zapewnią ich zaangażowanie, jako że „postrzegają ocalonych jako konkretne osoby, a nie tylko historie”.
W trakcie rozmowy Abba Naor wraził obawę, iż Holokaust może w przyszłości zniknąć z ludzkiej świadomości. Cała czwórka uczestników dyskusji wraziła swoje zaangażowanie w działania mające na celu zapobieżenie takiemu obrotowi spraw. Rozmawialiśmy jeszcze długo po tym, jak upłynął czas przeznaczony na nasze spotkanie. Zadawaliśmy pytania, słuchaliśmy, robiliśmy przerwy na zebranie myśli, a kilka razy, zanim wróciliśmy do rozmowy, brakowało nam słów. Ale musimy rozmawiać. Nie możemy zachowywać milczenia wobec Holokaustu. Nie przestawajcie mówić.
Artykuł dla Goethe-Institut opracowała Elisa Jochum w oparciu o dyskusję w formacie okrągłego stołu oraz odnoszące się do niej multimedia. Oryginalny artykuł zawierający kolejne dyskutowane zagadnienia, takie jak manipulacja obrazem czy wsparcie działalności badawczej nastolatków znajduje się pod linkiem: Shift Society: Retweet and Remember – Digital Approaches to the Holocaust.