Po wyzwoleniu Anna odnalazła w magazynie sekcji „Kanada” w ramach obozu Birkenau, gdzie przed wysłaniem do Rzeszy składowano rzeczy osobiste zrabowane deportowanym i zamordowanym Żydom, parę męskich spodni od piżamy w białe, szare i kasztanowe paski. Bielizna była dobrej jakości i możliwe, że właśnie dlatego Anna, była krawcowa posiadająca wiedzę na temat tkanin, zwróciła na nie uwagę. Powiedziała później kuratorom, że zabrała je z nadzieją, że jeśli będzie miała prezent dla swojego męża – segulah (amulet) – odnajdzie go i rodzina znów będzie razem. Wraz z córką Freidą Anna wróciła do Tomaszowa Mazowieckiego – miasta, gdzie wzięli z Josephem ślub i mieszkali w czasach sprzed niemieckiej okupacji.
Anna przeżyła dwa lata bez żadnej wiedzy na temat tego, co spotkało Josepha podczas wojny. Ostatecznie odnaleźli się w lipcu 1945 roku. Joseph przebywał w różnych obozach i został wyzwolony przez żołnierzy amerykańskich z podobozu Mauthausen, skąd przebył pieszo ponad 500 mil, by również powrócić do Tomaszowa. Anna i Joseph wraz z Freidą wyemigrowali następnie do Nowego Jorku, gdzie oboje podjęli pracę w przemyśle odzieżowym i ostatecznie osiedli w Forest Hills.
Spodnie od piżamy Anny i Josepha Tenenbaumów to jedne z niemal 100 artefaktów prezentowanych w Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego i wchodzących w skład zbiorów wystawy Auschwitz. Nie tak dawno. Nie tak daleko. Przedmiot ten pozwala odwiedzającym Muzeum doświadczyć Auschwitz poprzez osobistą historię, jaką opowiada.
To właśnie takie osobiste historie stanowiły przedmiot pracy Dr Yaffy Eliach, a teraz są przechowywane i wystawiane w Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego Museum of Jewish Heritage – A Living Memorial to the Holocaust. Dr Eliach propagowała w ramach swojej organizacji dążenie do „przywrócenia ofiarom Holocaustu godności ludzkiej”. Przesłanie to przyświeca Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego w misji zbierania oraz wystawiania takich artefaktów, jak spodnie od piżamy Anny i Josepha Tenenbaumów.
Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego w swoich zbiorach koncentruje się na historii Żydów w dwudziestym wieku, przyjmując Holocaust za centralne wydarzenie i skupiając się na czasach przed, w trakcie oraz bezpośrednio po wojnie. Zbiory oparte na tych ramach odwołują się głównie do historii rodzin i grup społecznych. Pracownicy starają się pozyskiwać od rodzin jak największą ilość artefaktów po to, by za pośrednictwem różnego rodzaju mediów – przedmiotów, dokumentów, fotografii – zbiory ukazywały pełnię życia każdej z osób oraz stanowiły źródło informacji oraz uplastycznienia historii rodzinnych.
Założeniem przyświecającym pracy miejsca pamięci jest słuchanie tych przedmiotów, by zrozumieć historie ich właścicieli z przeszłości. O Auschwitz wiele już powiedziano, a zostało jeszcze więcej do opowiedzenia oraz usłyszenia.
Auschwitz. Nie tak dawno. Nie tak daleko to wystawa o szerokim zasięgu i rozbudowanej tematyce, która w Madrycie, mieście w którym miała swoją światową premierę, przyciągnęła ponad 600 000 zwiedzających, jest obecnie prezentowana w Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego Museum of Jewish Heritage – A Living Memorial to the Holocaust, gdzie bije rekordy popularności. Artefakty, o które uzupełniono nowojorską wystawę podkreślają historie rodzin, człowieczeństwa i ludzkich losów tragicznie przerwanych bądź na zawsze zmienionych przez Auschwitz.
Wystawa "Auschwitz. Nie tak dawno. Nie tak daleko": auschwitz.nyc