kontekst autentycznego miejsca zbrodni, gdzie zachowało się wiele śladów materialnych, jak rampa kolejowa, droga do komór gazowych, miejsce, w którym stał budynek z urządzeniami masowej zagłady i mogiły z prochami ofiar. Narracja muzealna ma zatem opierać się na recepcji zidentyfikowanych materialnych pozostałości i zastanego krajobrazu. Nowa ekspozycja pomyślana jest jako miejsce dokumentujące historię obozu oraz przestrzeń refleksji i żałoby, a w jej centrum znajdą się liczne pamiątki po pomordowanych znalezione podczas prac archeologicznych. Marta Śmietana i Monika Bednarek w referacie "Muzeum Miejsce Pamięci KL Plaszow: założenia scenariusza" upamiętnienia omówiły powojenne losy terenu po byłym niemieckim obozie koncentracyjnym, próby przywrócenia pamięci oraz koncepcję całościowego upamiętnienia i powołania Muzeum-Miejsca Pamięci KL Plaszow jako oddziału Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.
Wystąpienie Wojciecha Śleszyńskiego "Muzeum Pamięci Sybiru. Miejsce-narracja-muzeum" dotyczyło natomiast celów tworzonej ekspozycji muzealnej. Jak zaznaczył autor, chodzi w niej o ukazanie dziejów konkretnych osób i towarzyszących im przeżyć poprzez wybrane eksponaty. Muzeum ma nie tylko zachować, ale również przekazać przyszłym pokoleniom pamięć o doświadczeniach Sybiru jako symbolu carskich i stalinowskich represji oraz przybliżyć dzieje społeczności dawnych ziem wschodnich II rzeczypospolitej. Marcin Owsiński w referacie "Polityka i pamięć. Uroczystość odsłonięcia Pomnika Walki i Męczeństwa w byłym KL Stutthof 12 maja 1968 roku" analizował proces przygotowania uroczystości odsłonięcia monumentu i intencje organizatorów, podkreślając, że z jednej strony były one manifestacją odrodzonej pamięci regionalnej (przybyło kilka tysięcy byłych więźniów obozu), z drugiej zaś miały bardzo wyraźny aspekt polityczny i propagandowy, ponieważ odbywały się w cieniu wydarzeń marca 68 r. i ówczesnej sytuacji międzynarodowej.