Na koniec Alexander Kleiß przedstawił pracę zatytułowaną „Czemu właściwie mnie to dotyczy?”. Stanowiła ona odniesienie do życia codziennego uczestników zwiedzania Miejsca Pamięci Mauthausen z przewodnikiem i wynikała z bieżących działań Miejsca Pamięci mających na celu powiązanie przeszłości i teraźniejszości u samych jej podstaw po to, by zwiedzający zrozumieli, w jaki sposób mogło dojść do tego rodzaju okrucieństw. W trakcie wizyt z przewodnikiem poruszany jest temat roli oraz zachowań przypadkowych obserwatorów, a zwiedzających zachęca się, by rozważyli, na ile blisko Mauthausen jest połączone z ich lokalnym środowiskiem. Dla przykładu: linia kolejowa prowadząca do obozu nie dochodzi do niego bezpośrednio, a więc więźniowie zmuszeni byli iść pod górę do wejścia, cały czas obserwowani przez cywilów. Ponadto cywile pracowali w kamieniołomach razem z więźniami, a na mecze piłki nożnej esesmanów przychodzili lokalni mieszkańcy. Zadawanie tego rodzaju pytań zwiedzającym stanowi także punkt wyjścia w dyskusji o bieżących wydarzeniach, które są często ignorowane, oraz o tym, jak stawić czoła tej sytuacji.