W zamian angażowali się oni w pisanie książek i opowiadanie uczniom swoich historii po to, by edukować młode pokolenie, jako że zdawali sobie sprawę, iż tylko w ten sposób mogą uczynić świat lepszym i sprawić, że historia się nie powtórzy.
Nic nie zastąpi osobistego spotkania z Ocalałymi. Nic nie jest w stanie zastąpić bezpośredniego kontaktu, gdy słyszymy ich głos, obserwujemy mowę ciała i widzimy, w jaki sposób patrzą na otaczającą ich rzeczywistość. Jednak za tym wszystkim stoi najistotniejsza, żmudna i zaangażowana praca, którą prowadzono przez lata w celach dokumentowania, zachowywania oraz udostępniania świadectw i artefaktów przyszłym pokoleniom.
Pragniemy wyrazić głęboką wdzięczność Ulrice i Joelowi Citron, Elisabeth Citrom, Annice i Gabrielowi Urwitz, Ide i Davidowi Dangoor, dzięki którym możliwe było stworzenie wystawy. Jesteśmy również wdzięczni za głębokie zaangażowanie Szwedzkiemu Muzeum Historycznemu oraz naszym partnerom, fundacji USC Shoah Foundation oraz Państwowemu Muzeum Auschwitz-Birkenau.
Holokaust – systemowa i przemysłowa eksterminacja europejskich Żydów prowadzona przez „oświecony” kraj europejski – to unikalne wydarzenie w historii ludzkości. Jest to jednak również doświadczenie uniwersalne, czarna karta w historii, z której możemy wynieść lekcję dla nas samych.
Holokaust dotyczy nie tylko Żydów, a wręcz powinien stać się kwestią uniwersalną. Należy zadbać o uniwersalny charakter upamiętnienia Zagłady, a do Szwecji należy stworzenie w kraju wystawy stałej lub muzeum poświęconego temu wydarzeniu. Mamy nadzieję, że wystawa Głos Wspomnień – Speaking Memories - Ostatni Świadkowie Holokaustu to skromny krok poczyniony w tym kierunku.
Lizzie Oved Scheja
Dyrektor
Żydowska Organizacja Kulturalna w Szwecji oraz inicjatywa Speaking Memories