W 1980 roku stowarzyszenie otworzyło niewielkie miejsce pamięci w szkole na Bullenhuser Damm i prowadziło je na własną rękę przez prawie 20 lat, kiedy to doszło do jego połączenia z Miejscem Pamięci Obozu Koncentracyjnego Neuengamme. Dziś miejsce to stanowi jeden z najważniejszych ośrodków upamiętnienia Zagłady w Hamburgu.
W 2011 roku w Miejscu Pamięci przy Bullenhuser Damm otwarta została nowa wystawa stała. Ta dwujęzyczna wystawa kierowana jest przede wszystkim do młodych ludzi, a jej misją jest zapewnienie pamięci o życiorysach dzieci – ofiar tej zbrodni. Wystawa łączy biografie dzieci poprzez centralny element projektu, jakim jest zakrzywiona platforma z 20 walizkami ukazującymi życiorysy dzieci i ich rodzin. Fotografie przedstawiające dzieci w czasie trwania eksperymentów przyjmują punkt widzenia zbrodniarzy, traktujących dzieci jak przedmioty. My z kolei na wystawie pokazujemy dzieci na ich rodzinnych fotografiach nie w roli ofiar, ale takimi, jakie były naprawdę: dziećmi.
Historia Waltera
Obok jednej z symbolicznych walizek wchodzących w skład wystawy, oczom odwiedzających ukazuje się klaser ze znaczkami, który należał do Waltera Jungleiba, jednej z ofiar morderstwa przy Bullenhuser Damm. Historia chłopca ujrzała jednak światło dzienne dopiero w 2015 roku, kiedy miejscu pamięci udało się w końcu zlokalizować starszą siostrę Waltera, Grete Hamburg z domu Jungleib. Dopiero wtedy Grete dowiedziała się, jaki los spotkał jej brata i ofiarowała jego klaser na potrzeby wystawy.
Walter urodził się 12 sierpnia 1932 w żydowskiej rodzinie w Hlohovcu na Słowacji. Rodzina posiadała firmę jubilerską. Walter i Grete, starsza od brata o jedynie dwa lata, chodziła do miejscowej szkoły żydowskiej. Walter był zapalonym kolekcjonerem znaczków. Gdy wojna dotarła na Słowację w 1942 roku, żucie rodziny Jungleib zmieniło się z dnia na dzień. Zmuszani do kilku przeprowadzek, Grete i Walter wraz z rodziną zostali ostatecznie aresztowani i deportowani do obozu przejściowego Sered w 1933 roku. Między rokiem 1941 a marcem 1945 z Seredu do Auschwitz przewieziono w transportach 13 500 Żydów.
The project has three complementary components: an annual quantitative assessment, ongoing wisdom-of-the-crowds polling, and in-depth qualitative research projects conducted in partnership with country experts.
The annual Statistical Risk Assessment builds on decades of scholarship on early warning signs, the latest forecasting methodology and publicly available data sources to rank 162 countries based on their risk for experiencing a new mass killing—defined as deliberate actions by armed groups leading to at least 1,000 noncombatant deaths, of a specific group of people, over 12 months or less—in the next two years. Virtually all cases of genocide include mass killings that meet this definition. The assessment measures the risk of mass killing perpetrated by both state and non-state actors, such as ISIS.
This tool can help policymakers and nongovernmental organizations to support prevention efforts in the world’s highest-risk countries; for example, the Democratic Republic of Congo, Afghanistan, and Egypt. It can also serve to spotlight countries at risk that may not be receiving the attention their risk level warrants. For example, Mali ranked in the top 10% of countries in the statistical assessments from 2014 to 2016. Its high ranking came as a surprise to many observers, who considered Mali to be high-risk for violent extremism but not for violence against civilians or genocide. This discrepancy led the Early Warning Project to conduct additional in-depth analysis of the country, ultimately uncovering significant risks and pointing policymakers to focus attention and resources on preventing a potential crisis.
The Statistical Risk Assessment, however, is meant to be a starting point for discussion and further research, not a definitive conclusion.
To complement it, the Early Warning Project is experimenting with different crowd-forecasting techniques, drawing on the body of research showing that deep expertise does not necessarily improve forecasting accuracy. The project conducts an ongoing “opinion pool,” asking forecasters, “Will an armed group from a country engage in a campaign that systematically kills 1,000 or more civilians in that same country?” Forecasters are encouraged to update their assessments as news comes out, providing the project with real-time estimates of risk in response to current events. At the end of 2018, forthcoming elections in the Democratic Republic of Congo, among other factors, led forecasters to increase the consensus judgment that a mass killing would occur from 5% risk at the beginning of November to 25% risk at the end of the year. (Elections can trigger group targeted violence; in the case of the DRC, there was uncertainty on whether the ruling party would cede power.) This kind of dramatic jump is rare; a similar increase was seen in the consensus judgment on Burma/Myanmar in August-September of 2016, following news about an escalation of violence against Rohingya populations.
The final method employed by the project is more traditional: qualitative field research projects in selected countries, designed to provide depth, context, and policy recommendations on countries at risk. For countries meriting such analysis—thus far, Zimbabwe (2016), Bangladesh (2017), Mali (2018), and Ivory Coast (2019)— the Early Warning Project team works with experts to conduct research in the country to help the international community better understand the risk factors present.
As the example of Burma illustrates, there is a long way to go in catalyzing responses that can prevent genocide, but tools like the Early Warning Project can provide critical information to help policymakers and NGOs recognize and respond to humanitarian catastrophes before genocide occurs. For many of the countries highlighted in the recently released statistical assessment, it is not too late for effective prevention that can save lives.