Travel
Het is januari 2015, maar
het voelt als vroeger,
toen ik negentien was
en als au-pair voor
de allereerste keer
alleen door onbekende
straten van Barcelona
dwaalde, omhuld door
een spreektaal die als
mistflarden langs me
heenging. Waardoor
ik voornamelijk mijn
eigen gedachten hoorde.
Mijn weemoed laat me leven in een andere dimensie.
Alsof ik buiten mezelf treed en van daaruit naar mezelf kijk, terwijl
ik tegelijkertijd een puur gevoel van bewustwording ervaar dat
enkel en alleen mijzelf behelst. Ik ben op dit moment geen moeder,
echtgenoot, vriendin, zus, dochter of collega. Ik ben mijzelf.
De zon schijnt en het is tegelijkertijd koud. Ik adem wolkjes naar de
blauwe lucht.
Ik zuig de omgeving in me op. Neem waar, verwerk en voel. Ik
wandel door mijn belevingswereld. Zonder dat er een ‘mama’ klinkt
die voor mij bedoeld is. Zonder dat er een zucht klinkt waar ik
rekening mee moet houden.
In de Sagrada Familia staar ik naar de driehoek YH