Ayşe Efe’ninKuvva-yı Milliye’ye nasıl katıldığını elinde silah kaçan birinin elinden silahını almasının ardından bir de
dürbün bulmuş, savaşa katılmış, savaşta yaralanma tehlikesi geçirmiş , fakat çocuklarını komşusuna emanet eden bu
kahraman Türk Kadını yine yılmamış, korkmamıştır.
Aydın’ın Yunan İşgalinden Kurtulmasının ardından İmamköye dönen Ayşe Efe Yunanlıların tekrar Aydın’ı işgal etmeleri
üzerine çocuklarını da alarak Çakmar’a gider. Daha sonra Yörük Ali Efe’yi bulur.Yörük Ali Efe ile Mendegüme
baskınına katılır. Teğmen Zekai, Danişmentli İsmail Efe de bu baskına katılmışlardır. Danişmentli İsmail Efe’nin
kendisine geri dönmesini, savaşın erkek için olduğunu söylemesi üzerine “Ben imamnasihati istemem” demiştir.
Avcı Neferi Ayşe, Birinci Bölüğün dördüncü mangasında avcı neferi olan Ayşe Efe Mendegüme Muharebeleri sırasında
sıtma nöbetine yakalanmış, köylü kadınlar kendisini götürerek tedavi etmişlerdir. Gökçen Efe köyde istirahat ettiği
sırada Ayşe Efe’yi ziyaret etmiş, kendisine 25 lira bırakmıştır.
Ayşe Efe iyileştikten sonra Eğrikavak’a doğru hareket etmiş, daha sonra Kurban Bayramı nedeniyle Dalama ’ya
gelmiştir. Bu sırada düzenli orduların kurulmasının ardından Ayşe Efe Yörük Ali Efe’nin önerisi üzerine tekrar cepheye
dönmemiş, silahını Yörük Ali Efe’ye emanet edip «…kahpe alçak birisine değil de bir yiğide devretmesini…» istemiştir.
Çete Emir Ayşe, Türkiye Cumhuriyeti’nin ilanından sonra da köyünde yaşamını sürdürür. Ulu Önder Mustafa Kemal
Atatürk 1933 yılında Aydın’a geldiğinde, kendi elleriyle Ayşe Efe’ye Kırmızı Şeritli İstiklal Madalyasını takar. O, Milli
Mücadele’nin İstiklal Madalyası sahibi tek kadın efesidir.
Ayşe Efe,
“O günlerden iki hatıram kaldı. Biri kadınlığımla verdiğim savaş, öteki de rahmetli Atatürk’ün göğsüme taktığı İstiklal
Madalyası’dı” der.
Umurlu, Aydın, Köşk’te fiili olarak savaşmış, savaşın sona ermesinin ardından 1967 yılında ölümüne kadar İmamköy’de
yaşamıştır. Mezarı İmamköyde’dir..
Başta Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere bu vatan için canlarını veren tüm şehitlerimizi rahmetle, minnetle,
şükranla, özlemle anıyoruz.