ġerife Bacı öküzün yerine kendini koĢar kağnıya ama kendi grubu çok yol almıĢtır bu esnada.
Var gücüyle çeker kağnıyı ġerife Bacı ama yetiĢemez arkadaĢlarına, hatta arkasından gelen
bir baĢka köyün grubu da gelir geçer yanından. Bu esnada kar Ģiddetini iyice arttırmıĢtır. Elif
bebek açlığın ve soğuğun verdiği acıyla ağlar da ağlar… Ağlamaktan ve yorgunluktan sesi
kısılır ama yine de ağlar…
ġerife Bacı kızının sesini duyamayınca bir an, korku ile mermilerin üzerinde battaniyenin
altında yatan Elif bebeğe koĢar. Korktuğu olmamıĢtır. Ancak; Elif bebeği bitap düĢmüĢtür,
neredeyse canını teslim etmek üzeredir soğuktan. Yağan kar da mermileri iyiden iyiye
ıslatmaya baĢlamıĢtır. Yapacak bir Ģey kalmamıĢtır artık ġerife Bacı için. Kendini kızının
üzerine örter, ona anne Ģefkati ile sıcacık bir kucak hazırlar. Sadece Elif bebeğe değildir bu
annelik, altındaki mermileredir de… Onların da üzerini örtmüĢtür bedeniyle…
Islanmasınlar ve hatta donmasınlar diye. Üzerine ıslak battaniyeyi örter, kendini ve
kağnısındakileri Allah‟a ve koĢuktaki tek öküzüne emanet ederek yoluna devam eder…
Kastamonu kıĢlasının önünde tek öküzlü bir kağnı durur ertesi günün sabahında. Askerler
merak eder bu kağnıyı, nasıl gelmiĢtir onca yolu tek baĢına. Bu merakla giderler kağnıya ve
kaldırırlar battaniyeyi… Orada ġerife Bacı‟nın ġehit olmuĢ bedenini görürler. Bu esnada
kağnının içinden bir bebek sesi gelir. Ağlayan Elif‟tir, ağlayan askerlerdir, ağlayan
Mehmetçiktir, ağlayan Anadolu‟dur aslında…
ġerife Bacı, o emsalsiz kadın, kendini mermilere siper etmiĢ ve onlar yerine kendisi soğuktan
donarak can vermiĢ, Ģehadet Ģerbetini içmiĢtir. Kastamonu‟da ve Anadolu‟da bir kurtuluĢ
abidesidir ġehit ġerife Bacı. Atatürk‟ün: “Gözüm cephede, kulağım Ġnebolu‟da.” sözünün
mensubudur ġehit ġerife Bacı. Ve Anadolu coğrafyasındaki her kadın gibi vatan sevgisiyle
can vermiĢtir ġehit ġerife Bacı. Ruhu Ģâd olsun…
Vatan sağ olsun…