İnsanlık Sessiz Anne
İrem Sena Durmuş
Yemyeşil ülkelere siyah gölgeler düştü.
Bembeyaz sayfalar karalara büründü.
Gülen gözler ağladı, yüreklere kan düştü,
Artık sokaklar öksüz çocuklar yetim Anne.
Terk edilen şehirler güçsüz ve çaresiz
Sokakların dili yok bütün caddeler sessiz.
Gök kubbenin altında Müslümanlar kimsesiz.
Vicdanlar suskun insanlar dilsiz Anne.
Bosna’da hayat durdu soykırım denilmedi
Binlerce mahzun insan hunharca katledildi
Haçlı zihniyeti ya, tahammül edemedi
Batı yine hem dilsiz hemi de sağır Anne
Zalimler kin içinde kana susamış.
Yaşlı, çocuk demeden kurşun yağdırmış.
Yardım çığlıklarına herkes tepkisiz kalmış.
Balkanlar ıssız ve de kimsesiz Anne
Saraybosna’da masumlar yaşarken can pazarı,
Müslümanların yoktu yatacak bir mezarı,
İnanan yürekler gözlerken umutla intizarı,
İnsanlar sessiz, insanlık sessiz Anne.
Özgürlüğe susamış bu kanlı topraklarda,
Bilge Kral’ın çocukları yeşertecek baharı.
Mostar’dan uçacak güvercinler özgürlüğe
Artık barış gelecek çocuklar gülecek Anne.
9