Παρακολουθώντας το “Alike”, ο θεατής συνειδητοποιεί πως:
Από τα αγαπημένα μας πρόσωπα αντλούμε τη δύναμή μας και το κουράγιο μας, και είμαστε καλά μόνο όταν είναι καλά κι εκείνα…
Έχουμε ανάγκη τη φαντασία και το διαφορετικό για να αντέξουμε την καθημερινή ρουτίνα και την ομοιομορφία των μεγαλουπόλεων…
Μικροί και μεγάλοι είμαστε πια αφύσικα όμοιοι, κι αν ποτέ αισθανθούμε την ανάγκη να διαφοροποιηθούμε από το σύνολο, πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα μας «κουνήσει το δάχτυλο», ή έστω θα μας κοιτάξει με απορία…
Η εκπαίδευση ενισχύει και καλλιεργεί κάποιες πλευρές μας και ταυτόχρονα περιορίζει σημαντικά κάποιες άλλες…
Και στο τέλος, αναρωτιέται:
Για να έρθουμε κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα θέλει κόπο, ή τρόπο;
Είναι τελικά τόσο καλό (και επιθυμητό) κάποια μέρα οι απόγονοί μας να γίνουν όμοιοι με εμάς;
Η εκπαίδευση παρέχει πράγματι στα παιδιά όσα διατείνεται;
Κι αν ναι, το κάνει με το σωστό τρόπο, ή τείνει να τους δημιουργεί αφόρητο βάρος; Το εκπαιδευτικό σύστημα διαμορφώνει ολόπλευρα την προσωπικότητα των μαθητών, ή τους παρέχει μόνο στείρα γνώση, την ίδια στιγμή που βάζει τη σκέψη τους σε συγκεκριμένα και προκαθορισμένα κουτάκια;