19
Ραδιουργία ς πέ ρ ι
Εξά λλου, με ποια αξιολογικά κριτή ρ ια,
ποιοτικά εννοώ, μπορεί ο ά μοχθος νους
Της Πέ γκυς Ζαντρί μ α
Εμέ ν α πά λι «το κό κκινο πανί μου
να αξιολογή σ ει τον κό π ο; Ό τ αν έχ εις
εθιστεί στην ευκολία, πώ ς
΄
ή τ αν πά ν τα η ευκολία » που λέ ει κι ο ν αναγνωρί σ εις τη δυσκολία και την αξία
ποιητή ς . Εκεί νη η αβά σταχτη ελαφρό τ ητα ή την ποιό τ ητά της;
με την οποία οι ά ν θρωποι προσεγγί ζ ουμε αβασά νιστη κριτική, η παραμονή στο "Η ευκολία όµως είναι
πλέον ιδεολογία,
βιοθεωρία, τρόπος ζωής."
πρώ τ ο επί π εδο θέα σης και στοπ. Πιο μέ σ α Την ευνοεί ά λλωστε και η εποχή. Ό λ α
δεν έχ ει. Να μην ταλαιπωρή σ ουμε εκεί νο γί νονται αυτό μ ατα, ά κοπα, εύ κολα…
το ρημάδ ι το μυαλό, να μη ζοριστού με Ό λ α; Τα σπουδαία, τα ουσιαστικά, αυτα
γενικώ ς … Σε τί π οτα. Στη σκέ ψ η, στο που «τι ζωή δίχ ως αυτά θα κά μεις»; Ναι,
συναί σθημα, στο σώ μ α έ στω. Αλλά: με την μια ζωή δύ σ κολη, βασανισμέ νη δεν εί ν αι
ή σσονα προσπά θ εια, τον ελά σσονα κό π ο ωραία. Ό μως, ο παιδεμό ς της σκέ ψ ης και
απαιτού με το βέ λ τιστο και μέ γιστο της ψυχή ς , η δουλειά -δύ σ κολη πρά ξ η και
αποτέ λεσμα, ενώ ταυτόχ ρονα μειώ νουμε, λέ ξ η λησμονημέ νη- με τον εαυτό μας,
ακυρώ νουμε, ισοπεδώ νουμε, φθονού με αποκαλύ πτει και το μεγαλεί ο αυτή ς της
ενί ο τε το ίδ ιο αυτό, ό τ αν ο διπλανό ς μας ζωή ς .
και βιώ νουμε τα πρά γματα. Η εύ κολη
ανά γνωση της πραγματικό τ ητας, η «σιγα
μην πονοκεφαλιά σ ω κιό λ ας», η εύ κολη και
με πολύ κό π ο το επιτύχ ει.