Τώρα
Τώρα που οι λέξεις έχουν παύσει
Και οι ολόφωτες μέρες
Έχουν προ πολλού παρέλθει
Χωρίς ελπίδα πια, φως να ξανάρθει
Τώρα που το τελευταίο φυλάκιο έπεσε
Και ο τετράντας της μοίρας λύγισε
Για να μην επιστρέψει
Στο κάποτε που ίσως είχε ονειρευτεί
Τώρα που τα τρένα δεν ταξιδεύουν
Και οι σταθμοί ερμητικά κλειστοί πεθαίνουν
Σαν μια κατάρα που γέννησε
Εκείνος που σε έναν συρμό έπεσε
Τώρα που το μάταιο τον χρόνο τήρησε
Και η παλινδρόμηση στον τρόμο κίνησε
Μπροστά στο αντίο που ανείπωτο έμεινε
Γιατί ότι ήταν γραφτό, αιώνια νέκρωσε
Τώρα που η πόρτα είναι κλειστή
Σ' αυτήν την κόχη του γκρίζου
Εδώ θα γεννηθεί το αστρικό μαβί
Εκείνου του πρώτου ονείρου
- ε. ρ. ρουσσάκης