Hans HERBRANT,
Herbrant Partners
OVER PAUSEN EN
PAUZEREN
Het is geweten dat het leven van
een kleine zelfstandig hard kan
zijn, beenhard. Minder geweten
is dat het leven van de gemid-
delde beoefenaar van een vrij
beroep deze hardheid met vele
punten op de schaal van Mohs
overtreft, en zeker de advocaat
ontsnapt niet aan deze wetma-
tigheid. (Let op het gezochte
woordgebruik en het zalig zelf-
beklag) Zo behoren ook buiten-
landse congressen en beurzen
soms tot de verplichtingen, en
wie ben ik om me daar tegen te
verzetten. Dus op een druilerige
dag in maart de auto in en met
1400 km voor de boeg, of beter
voor de wielen, weet men dat een
tussenstop een heilzame hande-
ling is. Dus besloot ik een mijner
pauzes te nemen in de glorierijke
Franse stad waar in vroeger tijden
ook pausen pauzeerden. Nou ja,
pauzeerden, 70 jaar ergens blij-
ven is natuurlijk niet niets, en ze
hebben dan ook niet nagelaten
om een indrukwekkend paleis te
laten bouwen en hun, of beter
‘het’ nageslacht ook na te laten.
Een paleis mag het wel genoemd
worden; 15 hectaren (!) vloerop-
pervlakte, zeven toren, verschil-
lende kapellen een kerk waardig,
en een ontelbaar aantal kamers
en (gasten)verblijven. Niet slecht
voor een eenpersoonsgezin. Tja,
we kunnen moeilijk verwachten
dat ze hun intrek zouden nemen
in een eenvoudige pastorie, of
een bisschoppelijk optrekje (lees
paleisje). Het mocht wat moeite
en energie en geld kosten, want
het bouwen nam zo een 30 jaar
in beslag, wat ons met een snelle
berekening dus leert dat ze er
toch 40 jaar volop van kunnen
genieten hebben. Zij die er aan
werkten wellicht veel minder. O
tempora, o mores !
Het is ook duidelijk dat men toen
wel wat tijd over had, zelfs om
een schandalig groots project te
verwezenlijken. Tijd … Het zou
vandaag de dag niet waar zijn.
Zelfs niet in Justitie, een depar-
tement waarvan men toch vaak
dacht dat de tijd er , net als de
ster boven Bethleem, soms bleef
stille staan. Ook hier geldt nu de
roep naar snel, sneller, snelst.
Het kan blijkbaar niet rap genoeg
gaan; de ene trits wetten is nog
niet goed en wel gemaakt en
door het parlement gejaagd, of
de andere reeks wijzigingen ligt al
klaar, vers van de pers. Dat de
minister ‘himself,’ al van bij het
begin deze stroom van aanpas-
singen en veranderingen, gego-
ten in tientallen artikels over de
meest uiteenlopende rechtsma-
terie ’s de potpouri-wet noemde
voorspelde al weinig goed. Dat
vorig jaar, dus in amper twee jaar
tijd, al de vijfde potpouri-wet,
met 321 artikels op ons werd los
gelaten spreekt boekdelen. En
ondanks deze zondvloed aan re-
gels blijft het wettelijk vermoeden
overeind : Iedereen wordt geacht
de wet te kennen …
In 1376 verlieten de pausen de
Franse pausenstad en keerden
ze terug naar Rome. Er werd nog
een goede 60 jaar nagevochten
met de
’tegenpausen’, maar
rond 1433 keerde de rust defi-
nitief terug. We mogen hopen
dat de creatie van de potpouri-
wetten eerder stil valt zodat ie-
dereen de kans krijgt om net als
de spreekwoordelijke kat ‘haar
jongen terug te vinden’. Tot die
dag komt zal ik trachten u via al-
lerlei kanalen, en ook langs deze
weg de grootste hervormingen
mee te geven. Zoals inzake de
Vlaamse Wooncode. De Vlaamse
Regering hechtte op 16 maart
laatstleden haar principiële goed-
keuring aan het voorontwerp van
decreet dat de Vlaamse Woon-
code wijzigt. Het decreet wil een
nieuw kader uitbouwen waardoor
private investeerders bereid zijn
om nieuwe woningen te bouwen
en aan te bieden aan sociale ver-
huurkantoren, en waardoor een
uitgebreider aanbod aan sociale
woningen bij sociale verhuurkan-
toren ontstaat. Daarnaast worden
een aantal punctuele aanpassin-
gen doorgevoerd in de Vlaamse
Wooncode. Ten gepaste tijde
kom ik hierop terug, en mocht
dat eens niet gebeuren, dan wil
dat zeggen dat ik aan mijn paus
toe was. Heu … pauze bedoel ik.
Aalter | Eeklo | Deinze