Magazine Coachend Vlaanderen - Zomer 2013 Nr 3 Nr 3 | Page 36

Magazine Coachend Vlaanderen 21 Juni 2013 Dat gevoel werd nog versterkt bij de geboorte toen de weeën stopten. En vlak na de geboorte kreeg ik een volgende klap. Als eerste (klein)kind had mijn vader graag een jongen gehad. De teleurstelling omdat ik een meisje was heeft slechts even geduurd – nadien was ik zijn oogappel – en toch heeft dat een hele diepe indruk nagelaten. Een gevoel van niet goed genoeg te zijn zoals ik ben. Dat was de start van mijn perfectionisme. Steeds proberen zo perfect mogelijk te zijn om geliefd te worden. Ik ontwikkelde sterk mijn mannelijke kant door me te bewijzen, goed te presteren, mijn mannetje te staan. Een volgend trauma* was de overschakeling van borstvoeding op flessenvoeding na een paar dagen. Ik weende veel. Het medisch personeel dacht dat mijn moeder niet genoeg melk had en raadde aan om over te schakelen op flesjes. Borstvoeding is een zalige ervaring voor de baby. Fysiek is moedermelk het gezondste wat er is en emotioneel zorgt borstvoeding voor de afscheiding van oxytocine, ook wel het gelukshormoon genoemd. Ik heb even mogen proeven van het zalige genot van borstvoeding en dan is het me ontnomen. Hierdoor had ik de ervaring dat mooie liedjes niet blijven duren. Op 2-jarige leeftijd is mijn geliefde grootvader, die als een 2de vader voor me was, plots overleden. Dat leidde tot verlatings-/bindingsangst. Een schijnbaar ‘normale’ geboorte kan bij nader inzien dus heel traumatisch* geweest zijn. Het is niet omdat bepaalde gebeurtenissen vaak voorkomen en dus ‘normaal’ zijn, dat ze niet traumatisch* zijn. 2. Welke andere pijnlijke geboorte-ervaringen hebben een levenslange invloed? Mensen die in een couveuse gelegen hebben ervaren nog steeds een glazen wand tussen hen en de wereld. Een deelneemster aan de workshop droeg al haar hele leven veel verdriet mee. Ze wist niet van waar dit kwam. Ineens moest ze eraan denken dat haar moeder vlak voor haar een doodgeboren zoontje gehad had. Dit immense verlies en verdriet was nog niet verwerkt toen ze zwanger was van de vrouw in kwestie. Als ongeboren kind had zij dit verdriet van haar moeder opgeslagen in haar cellen. Het is niet alleen verdriet dat we overnemen, ook alle andere emoties van de omgeving slaan we op. Bv angst van een moeder die eerder een miskraam had en bang is dat het weer mis zal gaan. Dit kan er zelfs toe leiden dat de moeder zich niet durft te hechten aan haar baby omdat ze bang is om hem te verliezen. Ook boosheid, conflicten en stress zetten zich vast in het babylichaampje. Niet alleen emoties van de omgeving hebben een grote invloed. Ook veel voorkomende fysieke handelingen met baby’s zijn pijnlijk en traumatisch*. Enig idee waarom baby’s bij een ‘normale’ geboorte hun ogen niet openen? Heb je ooit wel eens met je ogen geknipperd als je uit het donker kwam en in het felle zonlicht keek? Stel je dan eens voor dat je 9 maanden in het complete donker hebt gezeten en dat ze dan ineens met fel licht in je ogen schijnen. Als een baby vastzit, wordt er vaak een zuignap of ‘ijzers’ gebruikt om de baby uit de baarmoeder te trekken. Dit is zeer pijnlijk voor het gevoelige babyhoofdje. Er zijn zelfs baby’s die er kwetsuren of een tijdelijk misvormd hoofd aan over houden. 36.