Column
‘Money for nothing’
I
k zie er tegenop, maar het moet toch… dieprode cijfers begroeten
me als het hellevuur, klaar om me mee te slepen naar de eeuwige
vergetelheid.
Een benauwend gevoel besluipt me en
grijpt me bij de keel… Ik heb net een blik
geworpen op de bandkas.
In de avond in het voorprogramma van
Bruce Springsteen voor 100.000 man,
overdag schappen vullen.
Er is een ding waar alle muzikanten het
over hebben. Geld. Niet omdat het ze zo
veel interesseert, maar simpelweg omdat
ze het niet hebben. Dit is niet altijd zo
geweest, we kennen allemaal wel de wilde
verhalen over de decadentie van de bands
uit de jaren ’80, ‘The Decade of Decadence’.
Hoe anders is het tegenwoordig. In een
recent artikel werden verschillende
Britse artiesten geïnterviewd waarbij niet
gevraagd werd naar hun artistieke leven,
maar naar wat ze nou eigenlijk doen als
ze niet op podium staan. De antwoorden
waren verrassend! De meest succesvolle
bands van Engeland blijken rond te komen
door te werken in een pingpong hal, kroeg,
McDonalds, supermarkt, of online winkel.
Is het zo erg dat je als muzikant een bijbaan
hebt? Waarschijnlijk niet, maar er schuilt
ook een gevaar in. Zo is de zanger van de
Australische metalband ‘Thy Art Is Murder’, CJ
McMahon, recent uit de band gestapt omdat
hij ver onder de armoedegrens verdiende en
hij een gezin te onderhouden heeft.
Hoe kunnen wij ons als muzikanten
wapenen tegen de dreiging van een
collectief lege portemonnee? Innovatieve
marketing? Expertise in social media?
Nieuwe manieren om mensen te prikkelen?
Helaas heb ik geen antwoorden, maar
om te eindigen met de wijze woorden
van Amerikaanse filosoof D. Mustaine: “If
there’s a new way, I’ll be the first in line”.
Marnix van Agtmaal gitarist van
BLACK LABEL
5