Column
Ode aan Corné:
Demis Roussos: “Rain and Tears”
Z
ondag 3 april a.s. vindt er iets bijzonders plaats: Tijdens het
concert van de Amerikaanse artieste Courtney Yasmineh
in muziekcafé Gigant ( 16.15 uur), zal het boekje “Ode aan
Corné” worden gepresenteerd door de schrijver Pedro Waldenaar.
Hier alvast voor de trouwe lezers van Live Podium een muzikale
herinnering van Pedro aan Corné.
Op Koninginnedag besluiten we naar
Schiphol te reizen; en boeken een last
minute; een open ticket naar Rhodos. Voor
mij en Corné zal het de mooiste vakantie
van ons leven worden; zes maanden
lang verblijven we in de plaats Lindos op
Rhodos; zes maanden lang slapen we op
een veldbed; zes maanden lang doen we
elke dag hetzelfde.
Zes maanden lang staan we rondom 11.00
uur op; lopen naar cafeetje waarin we een
continental bestellen; drinken koffie; lopen
terug; douchen en gaan richting het strand.
Op het strand kaarten we; en al gauw
kaarten we met een aantal Duitsers en een
oudere Joodse Amerikaanse, die op zoek is
naar haar roots in het oude Europa.
Haar naam is Rachel; zij is 56; 2 keer zo oud
als ik; het klikt tussen haar en mij; we maken
racistische grappen over de Duitsers en de
Joden; de Joodse Amerikaanse lacht erom
en lacht me toe. Wie het kaartspel verliest,
mag bier halen in een strandtent verderop.
Zo gaat het elke dag; en op een mooie dag
verlies ik en ga bier halen; onze Joodse
Amerikaanse gaat met me mee.
Het is ongeveer een kwartiertje lopen naar
de strandtent; we geven elkaar een hand
en ik kijk……ik kijk of Corné me niet ziet.
En achter de strandtent, terwijl Demis
Roussos “Rain and Tears” uit de speakers
schalt, doen we een mislukte poging om
nader tot elkaar te komen. Het zand, de
toeristen en de felle zon zit ons dwars.
Een aantal keren herhalen we deze grap;
totdat Rachel op een dag niet meer komt:
ze blijkt vertrokken te zijn naar jawel:
naar Duitsland! Ik zal de momenten, die
hartstochtelijke momenten met haar en
met Corné in mijn rug nooit meer vergeten.
En elke dag tegen 16.00 uur in de middag
gaan we naar ons onderkomen; rusten op
de veldbedden om tegen 19.00 uur richting
een restaurant te lopen. Drinken wijn en
eten vis en vlees; blijven lang nazitten aan
de koffie en de likeur. Circa 0.00 uur zoeken
we ons bed op; zes maanden lang; elke dag
hetzelfde uitzicht op zee en elke dag zeggen
we tegen elkaar: “Morgen, ja morgen, doen
we de excursie! Ja morgen!.
En na het plotselinge vertrek van Rachel is
elke volgende dag nooit meer hetzelfde.
Het was een bijzondere, heel bijzondere
vakantie; waarbij Corné en ik nog nooit
zo dicht bij elkaar zijn geweest; wellicht
dankzij deze Amerikaanse Jodin. Nu vele
jaren later heb ik Rachel nog steeds op mijn
netvlies. Dat maakte de relatie met Corné
zo bijzonder. Toen we op 2 oktober dat jaar
Rhodos per vliegtuig verlieten, dankte ik
Corné voor deze bijzondere vakantie. Het
leek wel of ik in het vliegtuig Demis Roussos
“Rain en Tears” steeds weer hoorde:
Rain and tears, are the same
but in the sun
you've got to play the game
Give me an answer of love
(o----ooohhh)
I need an answer of love
(o----ooohhh)
Rain and tears, in the sun
But in your heart
you feel the rainbow waves
13